We willen allemaal ‘lekker ons ding doen’. Collega’s zijn om van te leren. Banen zijn een ervaring. Stukje persoonlijke ontwikkeling. In het kader van personal branding swipe je jezelf een artritis-bobbel langs allerlei spannende nieuwe opportjoenneties op carrière-Tinders. Je moet uitgedaagd worden. Je wilt vérder. Over die schaduw heen. Outperformen.
Bovenstaande onbegrijpelijke HR-hittepetitte-bingo helpt voornamelijk om het gebrek aan talent en originaliteit en een overdosis verstikkende grijsgrauwe middelmatigheid te maskeren. Door dat bizarre Dunglish-talige jargon klink je tenslotte toch een beetje bijzonder.
Vandaar dat ondergetekende ook niet stond te kijken toen een relatief onbekend Kamerlid van consultant-partij D66 haar taak als volksvertegenwoordigster verwarde met persoonlijke ontwikkeling. Wassila Foetsie zei toedeledokie tegen kiezer en partij, bedankte voor de bloemen maar niet voor het wachtgeld. Reden? Mevrouw wilt iets “internationaals” doen. Want flyeren voor een Democratische presidentskandidaat in de nationale presidentsverkiezingen van Amerika valt blijkbaar onder participatie in de internationale politiek. Uiteraard moet u als burger niet meteen cynisch worden, want ze “streeft ernaar” om geen wachtgeld nodig te hebben. Met andere woorden, of u in de tussentijd, tot ze weer betaald werk heeft, wel even het risico wilt dragen voor haar particuliere “nieuwe stap in het leven” richting New York.
En toen was daar amper een week later VVD Kamerlid Bart de Liefde. Na een soort van aanwezigheidsplicht-carrière als Kamerlid die tijdens verhandelingen hier en daar iets mocht roepen over een “level playing field” voor Uber, en graag op Twitter dikke kudo’s uitdeelde aan het bedrijf, gaat hij nu aan de slag als lobbyist voor datzelfde Uber. Hij ziet af van wachtgeld, dus of u in ruil daarvoor even uw mond wilt houden over belangenverstrengelingen en corporate grooming-praktijken door strakpakkige Kutcher-kiddo’s bij de VVD-fractie.
Beide voorbeelden zijn het resultaat van perverse prikkels die het ambt van volksvertegenwoordiging zijn binnen geslopen. Kamerlid zijn wordt gezien als “carrière-opstapje”, niet langer als een “tour of duty”. Uiteraard wordt het carrièrepad sterk afhankelijke gemaakt van electorale cycli: als je geen kans hebt als backbencher om herkozen te worden, kun je maar net zo goed bijtijds de snor drukken, je netwerk leegharken en gaan cashen. Dat laatste hoeft niet per se te zijn door een overstap naar het bedrijf dat eerder in je portefeuille zat, maar kan ook door je minimaal een kwart ton wachtgeld bij elkaar te Tofik’en. Wat je in die tijd ervoor precies hebt gedaan, is van ondergeschikt belang. Gelijk zijn D66-collega Hachchi, zal ook Bartelomeus door Google (en daarmee het nageslacht) voornamelijk herinnerd worden als ‘het Kamerlid dat voortijdig vertrok’.
Dit soort Kamerleden, van links tot rechts, is ambtsmisbruik voor egoïstische doeleinden aan te wrijven. Zij zijn namelijk allen verkozen om de kiezer te vertegenwoordigen, niet zichzelf. Laat staan dat de belastingbetaler, degenen die vertegenwoordigd zou moeten worden, zou moeten opdraaien om allerlei adolescente bucketlist-dromen te financieren, zoals het bij elkaar Lebowski’en van een coming-of-age-debuutroman of “iets internationaals” in de vorm van een stage in NY. Het wordt tijd dat dergelijke infantiele en onverantwoordelijke praktijken door Kamerleden genadeloos worden afgestraft, in plaats van beloond met succeswensen vanuit de (hiermee indirect medeverantwoordelijke) fractie.
Opportunisme is de politiek niet vreemd. Maar als opportunisme een doel op zich wordt en het politieke toneel slechts nog een opstapje vormt tot er wat beters voorbij komt, verliest de plenaire zaal behalve haar toch al broze geloofwaardigheid ook haar laatste restjes grandeur. Hachchi en De Liefde zuigen in hun kielzog alle eer uit het Kamerlidmaatschap.
