De Amerikaanse senator Lindsey Graham betitelde de verplichte basisverzekering van Obamacare afgelopen week als ‘socialisme’. Vermoedelijk zullen de meeste Nederlanders dat een beetje overdreven vinden. Zelfs de liberalen bij ons steunen van harte een verplichte basisverzekering. Je zou zo’n betiteling een vorm van ‘demonisering’ kunnen noemen. Zeker in de VS, waar een socialist zo’n beetje gelijk staat aan de duivel zelve.
Met de term cultuurmarxisme is het eigenlijk net zo. Alles is cultuurmarxisme tegenwoordig, volgens onze vrienden ter rechterzijde althans. Naamsverandering Witte de With kunstcentrum? Zuiver cultuurmarxisme, volgens Bert Brussen. Diversiteitsbeleid op universiteiten? Cultuurmarxisme, volgens Sietske Bergsma. Neuken buitenshuis? Cultuurmarxisme, volgens Sid Lukkassen. Het moet niet veel gekker worden. Maar dat werd het afgelopen woensdag toch, met een dokter in de biologie op TPO. “Maar dat het marxistische schema van een onderdrukte bevolkingsgroep (werkers) die door sociale verandering bevrijdt moet worden, achtereenvolgens is toegepast op vrouwen, homoseksuelen en nu transseksuelen, is academisch gezien zo klaar als een klontje.” Alsof je niet zonder Marx voor je rechten op kunt komen. De afschaffing van de slavernij was zeker ook Marxistisch? Even later begint deze bioloog over onze ‘relatie met God’. Vermoedelijk is hij een godsdienstidioot als Joshua Livestro, die overigens een NRC Handelsblad-stuk afsloot met een curieus ‘Zeg het mij dus na: we kunnen het aan.’
Het etiket ‘cultuurmarxisme’ is dus niets anders dan ‘demonisering’, maar dan vanuit de rechterhoek. Zoals het overdreven en afkeurenswaardig is om mensen bij het minste geringste voor seksist, racist en fascist uit te maken, zo is het andersom kwalijk iedereen ter linkerzijde voor cultuurmarxist uit te maken. Een ‘cultuurmarxist’ streeft het omverwerpen van het kapitalistisch systeem en de westerse beschaving na, volgens de definities van Baudet, Lukkassen en anderen zelf, en er zijn er maar weinigen ter linkerzijde die dat werkelijk een goed idee vinden. Zoals weinigen ter rechterzijde het fascisme een goed idee vinden. Mocht iemand twijfelen aan de definiëring: Thierry Baudet schreef op Twitter over een cultuurmarxistisch project dat tot doel heeft de ‘vernietiging van de Europese beschaving’ en Sik Lukassen schrijft in zijn Avondland en Identiteit over ‘de omverwerping van het kapitalisme,’ en ‘een intellectuele oorlog tegen de Westerse beschaving, de Westerse geschiedenis en de Westerse rationaliteit.’ Zijn kameraad in Peking, Eric Hendriks, schreef in NRC over ‘Het streven naar een gelijkgetrokken, geproletariseerde cultuur.’ Waarop voormalig Kamerlid en hoogleraar Erik Jurgens in een brief fijntjes noteerde: “Ik ken niemand, zelfs niet – jaren zeventig – in de fractie van de toenmalige Communistische Partij Nederland (CPN), die beweerde dat hij streefde naar „een gelijkgetrokken en geproletariseerde cultuur”.”
Het is dus een hyperbool, overdrijving, demonisering. Daniël Korving en Jaap Tielbeke van de Groene Amsterdammer hadden simpelweg gelijk: “In het cultuurmarxisme vinden ze (de paranoïde bestrijders ervan) de ultieme oorzaak en een handig etiket dat ze kunnen plakken op alles wat niet deugt.” En het is onmiskenbaar een complottheorie, voor zover gedacht wordt dat ‘cultuurmarxisten’ bovengenoemde, radicale agenda er op nahouden.
Toch zou het goed zijn als links-progressieven, vooral in de media – alwaar ze oppermachtig zijn -, zich eens wat zelfkritischer zouden afvragen waarom Sid Lukkassen, Bert Brussen, Roderick Veelo, Sietske Bergsma, Paul Cliteur, Wierd Duk, Bart Nijman, Thierry Baudet en vele anderen zo sterk in dat cultuurmarxisme zijn gaan geloven. Heeft niet vooral de gekte op links de gekte op rechts veroorzaakt? Heel gewoon volk wordt telkens maar weer afgeschilderd als seksistisch, racistisch, fascistisch, xenofoob, en islamofoob of door ‘belangrijke’ P.C. Hooftprijs-denkers denigrerend weggezet als destructief, ontspoord, verweesd, doodsdriftig en barbaars.
Je wordt er gewoon gek van!
Deze column werd eerder hier gepubliceerd.
