Tegenwoordig zie je bij grote organisaties steeds vaker een zogeheten officer of diversity, een nieuw loot aan de stam binnen het human-resource-management die diversiteit moet bevorderen. Wat zegt dat?
“Oorspronkelijk was die functie bedacht en opgezet om jongeren te laten doorgroeien in organisaties die werden gedomineerd door ouderen. Hun blikveld is evenwel verbreed naar onder meer vrouwen, homoseksuelen en etnische minderheden. Zo hebben de diversity officers een morele autoriteit verworven: eentje die je niet openlijk in twijfel mag trekken.”
Wilt ú soms hun rol in twijfel trekken?
“Ja. Diversity officers onderstrepen dat velen op de werkvloer het gelijkekansenbeleid ervaren als afstandelijk, van bovenaf opgelegd en, eerlijk gezegd, niet langer erg menselijk. Zij dragen bij aan een activistische, strijdbare manier om met discriminatie om te gaan, wat volgens mij niet een juiste manier is om de mening van mensen te veranderen. Sterker, ik verwacht dat deze werkwijze zal leiden tot minder waardering en steun voor het antidiscriminatiebeleid.”
Steeds meer blanke mannen lijken zich te keren tegen het diversiteitsbeleid dat hen zou achterstellen. Kunt u daarvoor begrip opbrengen?
“‘Ja, op zich wel. Zij zien dat er ‘gelijke kansen; zijn voor anderen en vinden zichzelf niet bevoorrecht. Wanneer je een blanke man bent, opgegroeid in een provinciestadje, en je hebt nog steeds een waardeloos baantje waar je amper van kunt rondkomen en waar zelfs je moeder op neerkijkt, tja, dan heb je echt niet zoveel boodschap aan dat geneuzel over blanke privileges. Dan vraag je je af waar het beleid blijft dat jóu eens een handje helpt. Ik denk dat ze daar een punt hebben.
“De wereld is steeds meer georganiseerd rondom de opmars van grote bedrijven en hoger opgeleiden, met bepaalde gevoeligheden om vrouwen en etnische minderheden te bevoordelen. Intussen is de positie van de leden uit de traditionele arbeidersklasse grotendeels gelijk gebleven, is hun aanzien afgenomen en wordt hun stem minder belangrijk gevonden.”
Wat moet er nu gebeuren?
“Weet u, ik krijg wel eens de indruk dat de meest uitgesproken activisten onder de feministen en etnische minderheden zich voordoen als uiterst tegendraadse en moedige radicalen, terwijl ze eigenlijk de problemen van een generatie geleden agenderen en presenteren. Ze doen alsof hun zorgen nieuw zijn en relevanter dan ooit, maar hoeveel behoefte is er nog aan hun activisme? Sterker, ik vrees wel eens dat zij ertoe bijdragen dat de menselijke relaties – tussen mannen en vrouwen, tussen blanken en gekleurden – die tijdens mijn leven zo sterk zijn verbeterd, nu overdreven worden geformaliseerd tot het punt dat ze ongemakkelijk gaan worden.
“Als je blank bent, of man, of allebei, kun je je soms heel krampachtig voelen, alsof je een nieuwe taal moet leren, bang om iets verkeerds te zeggen, of verkeerd begrepen te worden. Dat lijkt me een ongezonde situatie. Soms vrees ik dat we door de almaar aanhoudende en uitdijende strijd voor gelijke kansen schade oplopen die later weer zal moeten worden hersteld.”
Marco Visscher (van Tegengeluid.nl) interviewde James Heartfield, iemand die al zijn hele leven voor gelijke kansen strijdt. En dankzij die strijd ziet hij nu wat steeds meer mensen zien: het SJW-activisme, de diversity officers en de vrouwen/allochtonen/LGHBHTI-quota’s brengen de strijd voor gelijke kansen juist schade toe. Hele interview in Trouw via Blendle.
