Dat Katholiek Onderwijs Vlaanderen bij monde van directeur-generaal Lieven Boeve beslist om de islam steeds meer ruimte te geven, via bidruimtes, hoofddoeken en islamles, is tekenend voor de postmodern leegte die het establishment beweegt. De oikofobe mantra luidt: alle religies en culturen zijn gelijk(waardig) en identiteit is uiterst rekbaar. Deze door de hedonistische Gutmensch gebrouwen perverse cocktail luidt het Verval van West-Europa in.
Ook N-VA-voorzitter en Antwerps burgemeester Bart De Wever, die zijn kans rook om in de media wederom stoere praat te verkopen zonder enig beleidsmatig gevolg, zei het letterlijk: “Elke godsdienst is gelijkwaardig”. Dit is niet alleen historische en theologische onzin, een dergelijke visie zet ook de deur open naar de islamisering van onze samenleving. 1400 jaar islamitische geschiedenis toont immers aan: waar de islam (godsdienst)vrijheid wordt gegund, nemen islamitische regels en wetten vroeg of laat de bovenhand. Of, vrij naar wijlen arabist Hans Jansen: “Wie de islam zaait, zal sharia en jihad oogsten.” De islam verovert, bezet, usurpeert, parasiteert en islamiseert al 1400 jaar. Dat is zijn modus operandi, zijn doel, zijn bestaansreden. Islam betekent immers onderwerping. Wie die islamitische essentie ontkent, kan evenzeer de kwade natuur van het nationaalsocialisme ontkennen.
Dat de drie monotheïsmen – jodendom, christendom en islam – hetzelfde zijn en de islam dus moet ‘laïciseren’, zoals ook De Wever stelt, klopt niet. Net zoals het ridicuul is om alle aanhangers van een systeem of religie over dezelfde kam te scheren, zo is het ook van de pot gerukt om te stellen dat alle religies of alle drie de monotheïsmen gelijk(waardig) zijn. Er zijn fundamentele verschillen tussen enerzijds jodendom en christendom en anderzijds de islam, en die bepalen in belangrijke mate hoe de wereld eruitziet.
Welke zijn die fundamentele verschillen? De Koran lijkt in heel wat passages eerder op het reglement voor de krijgstucht van een oorlogvoerende natie dan op een religieus boek. De Koran bevat minstens 164 oorlogspassages of jihadverzen. In essentie gaat deze ‘grondwet van de islam’ dan ook over de plicht tot jihad (strijd) tegen de ongelovigen en het ongeloof. Een van de vele tot geweld oproepende Koranverzen zoals “dood hen waar ge ze ook maar kunt vinden” (Koran 2:191, 4:89 en 4:91) is typerend. De talloze letterlijke oproepen in de Koran om oorlog of jihad te voeren tegen de ongelovigen, zijn niet plaats- en tijdsgebonden maar onbegrensd in ruimte en tijd; ze zijn universeel. De essentie van de Koran is het veroordelen van de natie van de niet-moslims en het creëren van een toestand van permanente vijandigheid tussen moslims en niet-moslims.
In de Bijbel worden daarentegen specifieke plagen en straffen in specifieke omstandigheden beschreven, gebonden aan tijd en ruimte. Bovendien is de Bijbel een grote verzameling van verschillende boeken geschreven door meerdere auteurs over een bijzonder lange periode; de Bijbel is erkend mensenwerk, terwijl de Koran het rechtstreekse, eeuwige en onveranderlijke woord is van Allah: “Tawhid“. Daardoor is het gebruik van de Rede wel mogelijk (geworden) in het christendom, maar niet in de islam.
Ook is er de leidende ‘soenna’ beschreven in de Hadith: de manier van leven van de islamitische profeet Mohammed, die in de islam als de perfecte mens wordt beschouwd en hét na te volgen voorbeeld voor elke (goede) moslim. Ook hier valt niet aan te tornen, en dat is een ramp. Uit de soenna blijkt immers dat Mohammed, die vooral een politiek-totalitaire boodschap bracht, onder andere een bedrieger, overvaller, slavenhandelaar, verkrachter en moordenaar was. Het is de logica zelve: de Koran is een handboek om te veroveren, om oorlog te voeren, en Mohammed was dus een krijgsheer en een (seksgeobsedeerde) oorlogshitser. Jezus was juist het tegengestelde: “Mohammed liet moorden; Jezus liet zich vermoorden.” De Amerikaans-Syrische psychiater Wafa Sultan verwoordt het als volgt: “Het probleem met christenen is dat ze niet zo goed als Jezus zijn. Maar goddank zijn de meeste moslims beter dan Mohammed.”
In het jodendom, tot slot, wordt in tegenstelling tot in de islam toegelaten om in een menselijke dialoog te treden met god. De vooruitgang zit aldus in het jodendom ingebakken. Kijk naar de Talmoed: de dialectiek is een fundamenteel kenmerk van de Joodse beschaving. “Twee Joden, drie meningen”, luidt het niet voor niets. Nergens bestaat dan ook meer zelfkritiek, tot zelfs zelfhaat en ‘joods antisemitisme’, als binnen het Jodendom. Het is, kortom, de Joodse cultuur die ons het dialectische denken en de secularisatie heeft geschonken.
Het christendom kan worden beschouwd als de grootste joodse sekte. Filosoof Larry Siedentop noemt secularisatie “het geschenk van het christendom aan de wereld”. Het seculariseringspotentieel dat in de joods-christelijke traditie zit ingebakken, ontbreekt helaas in de islam. De islam biedt geen ruimte voor twijfel, de motor van wetenschap en vooruitgang. De armoede binnen de moslimgemeenschap is een gevolg van de islamitische cultuur die geen ‘libido sciendi‘, geen drang om te willen weten, om te ontdekken voortbrengt. Moslims zijn nauwelijks vertegenwoordigd in Nobelprijzen wetenschap, niet-moslims en met name Joden des te meer. “De waarden van de Arabische bedoeïenen uit de zevende eeuw hebben zich in de islam versteend, en dat is de enige correcte verklaring van de achterstanden die de islam heeft opgelopen ten opzichte van andere culturen”, schrijft publicist Leon de Winter.
Niet alleen inzake de theorie – de bronnen – zetten politiek correcte leugens de toon. Ook over de praktijk, de historische realiteit, moeten islamofiele leugens worden doorgeprikt. Zo waren de kruistochten, om iets te noemen dat altijd weer terugkomt in discussies, grotendeels een reactie op de gewelddadige veroveringsjihad van de islam die plaatsgreep vanaf zijn ontstaan in de 7e eeuw – zie arabist Hans Jansen: Op, op, ten strijde, Jeruzalem bevrijden! De zogenaamde ‘bloei van de wetenschap’ in de islamitische wereld, om nog iets te noemen dat in debatten steevast wordt opgeworpen, werd belichaamd door joden, christenen, Perzen en Indiërs, ondánks de islam – zie de Franse historicus Sylvain Gouguenheim: Aan de islam is het Westen niet schatplichtig.
De conclusie is wellicht ongemakkelijk, maar ze is even evident als verklarend voor hoe de wereld er vandaag uitziet: de islam is inherent politiek, totalitair en gewelddadig; jodendom en christendom niet (al kunnen ze wel politiek aangewend worden). Het christendom werd en wordt soms nog misbruikt; de islam wordt gebruikt. Dat is een fundamenteel verschil. De Franse arabiste Anne-Marie Delcambre schreef terecht:
“Tussen islam en islamisme bestaat alleen een gradueel verschil. Het islamisme zit in de islam als het kuiken in het ei. Er is geen goede en slechte islam, zoals er ook geen gematigde islam bestaat. Gematigde moslims bestaan wel, dat zijn degenen die een deel van hun geloof links laten liggen.”
Maar al die gematigde moslims moeten nu eens eindelijk gaan erkennen dat de fundamenten van de islam rot en kwaadaardig zijn. Zo niet, dan zijn ze onderdeel van het probleem, net zoals de meerderheid van de Duitsers in de jaren dertig. Dat vandaag de meerderheid van de slachtoffers van de islamitische jihad moslim is, is eenvoudig te verklaren: de islam is meedogenloos voor (vermeende) afvalligheid, en voor moslims die niet orthodox genoeg zijn.
Dhimmi Lieven Boeve van het katholiek onderwijs maakt een knieval voor de islam. Bart De Wever bekritiseert hem, maar zegt in essentie hetzelfde: de islam is ‘gelijkwaardig’ aan andere religies. Meer zelfs: De Wevers Belgische en Vlaamse regering brengen deze (cultuur)relativistische opvatting elke dag in de praktijk, door onze grenzen open te houden voor heel de wereld, met name moslims, en door de islam te erkennen, te pamperen en (godsdienst)vrijheid te gunnen. En dus islamiseert onze samenleving, zo gaat het al 14 eeuwen, met name via de demografie: kijk naar al die landen waar moslims een significante minderheid of meerderheid zijn gaan uitmaken. Met zijn islamofiele maatregelen in het katholiek onderwijs is Boeve ‘slechts’ één van de symptomen; het islamvriendelijke beleid dat ook De Wevers N-VA onderschrijft en in de praktijk brengt, is het fundament. Michel I zet ook wat dat betreft het beleid van Di Rupo voort: nog nooit ging er zoveel belastinggeld naar de islam(isering) als vandaag. De kritiek van De Wever op Boeve is dus totaal ongeloofwaardig.
Mijn partij, het Vlaams Belang, vindt dat er al meer dan genoeg moslims zijn en wil onze samenleving de-islamiseren. Viktor Orbán, premier van Hongarije, stelt onomwonden:
“Ik kan u zeggen dat islamisering grondwettelijk is verboden in Hongarije. Die grondwet is er om ons culturele erfgoed te promoten en te bewaren, om onze unieke taal te beschermen, om onze cultuur te behouden en om de levensstandaard van de komende generaties te garanderen. (…) Wij hebben het recht te kiezen met wie we wel en niet willen leven.”
Amen.
Volgens de Vlaamse De Morgen-journalist Joël De Ceulaer, die ter ondersteuning een UGent-‘expert’ had opgetrommeld, zou een dergelijk de-islamiseringsbeleid de kiemen van een burgeroorlog zaaien. Eerder – en dat was vóór de bloedige jihad-aanslagen in Brussel – stelde De Wever zelfs dat Vlaams Belang voor ‘een derde wereldoorlog’ pleit. Zelfs de linkse pers maakt het minder bont, en zelden werd een gebrek aan inhoudelijke argumenten zo hysterisch geëtaleerd.
Maar het establishment geeft dus toe geweld te vrezen bij het invoeren van de-islamiseringsmaatregelen zoals het intrekken van de erkenning en subsidiëring van de islam (hindoeïsme en boeddhisme zijn ook niet erkend). Dat zegt niet alleen alles over de gewelddadige aard van de islam, ook maakt het duidelijk hoezeer onze samenleving in de greep is van de islamisering.
Dit artikel verscheen eerder op Doorbraak.be.
