In zijn stuk van 8 september beweert Baudet dat we aan oikofobie lijden. ‘Oikofobie is een ziekelijke afkeer van het thuis. Een angst voor het eigene.’ Hij ziet oikofobie vooral in de Europese integratie, modernisme en multiculturalisme. Deze stelling doorstaat geen enkele toetsing der feiten, maar ik zal hier slechts over multiculturalisme praten.
Baudet afficheert zich als nationalist (met een menselijk gezicht, zonder de bekende haatpreken). Ik heb goed nieuws voor Baudet want multiculturalisme heeft zijn oorsprong in nationalisme, niet in oikofobie.
De moderne Europese staten zijn ontstaan met de Vrede van Westfalen (en er waren minderheden). Twee nationalistische bewegingen hebben tot multiculturalisme geleid, van de meerderheid en van de minderheid.
De meerderheid onderdrukte minderheden, gunde hen minder rechten en soms ging men over tot etnisch zuiveren. Soms wilde de nationalist de minderheden assimileren, hen dwingen om hun taal, religie en culturele gewoonten af te zweren. Multiculturalisme was een tegenreactie op deze tirannie van de meerderheid.
Staten kwamen op voor minderheden met dezelfde etniciteit en geloof in andere staten. Ze maakten verdragen met minderheidsrechten. Landen konden slechts lid van de Volkenbond worden als ze garanties voor minderheden gaven.
Ook binnen de staten kwam een gedeelte van de meerderheid voor de minderheid op; uit morele overwegingen, zoals tolerantie, of de intuïtie dat men hetzelfde voor zichzelf zou willen als men in de minderheid zou zijn; of uit liberalisme, voor individuele vrijheid. Dit medelevende deel van de meerderheid haatte niet zijn eigen cultuur maar de nationalistische eikels. Multiculturalisme was dus eikelfobie.
De minderheden wilden niet assimileren en kwamen regelmatig in opstand. Bijvoorbeeld in het Oostenrijks-Hongaarse Rijk. Hier streden de minderheden voor zelfbeschikking en dreigden met afscheiding. De staat kende deze minderheden verregaande culturele rechten toe om hun nationalisme te sussen.
Dus in de eerste multiculturalistische golf, haatte men niet het eigene, maar erkende rechten voor minderheden op morele gronden of uit praktische overwegingen.
De Canadese Royal Commission on Bilingualism and Biculturalism wordt soms genoemd als oorsprong van het moderne multiculturalisme. Oikofobie? Nee. Het was slechts erkenning dat Canada uit twee culturen bestond, de Franse en de Engelse. Later erkende deze commissie dat Canada een migratieland was met meerdere culturen. Dit was het logische gevolg van de Canadese natuur. Canada heeft ook Eskimo’s en erkent hun recht om hun identiteit te behouden. Als Canada het eigene zou moeten opleggen zou iedereen een Eskimo moeten worden.
Ook Australië erkende een land van migranten te zijn en garandeerde de Aboriginals speciale rechten. Geen angst voor het eigene te bekennen.
Baudet suggereert dat de Nederlanders zichzelf haten en daardoor zoveel mogelijk migranten willen. Bewijs? Nada.
De migratiestromen begonnen in de jaren 50 en ‘multiculturalisme’ werd pas in de jaren 80 opgenomen. Dus migratie was geen multicultureel project. Sterker nog de overheid begon een assimilatiebeleid vanaf de jaren 90.
Kwamen de migranten omdat de Nederlanders zichzelf haatten? Nee. De eerste migratiegolf bestond uit Antillianen, Surinamers en Indonesiërs. Zij hadden al een band met Nederland en zelfs een Nederlandse paspoort.
De tweede migratiegolf kwam in de jaren 50 uit Italië, Spanje, Portugal en Griekenland; en later uit Turkije en Marokko. Nederland wilde arbeiders en haalde migranten binnen; niet uit angst voor het eigene, maar uit eigenbelang.
De derde migratiegolf kwam in de jaren 70 en bestond vooral uit vluchtelingen. Het ging daarbij voornamelijk om een groeiende consensus in het Volkenrecht dat vervolgde mensen het recht op een vluchthaven hebben. Ook de gezinshereniging was een erkend recht. Dus weer geen oikofobie.
Ook mensen die nu voor migratie pleiten in de publieke debatten, zeggen dat vluchtelingen zielig zijn, of dat mensen vrij zijn om hun geluk overal ter wereld te zoeken, of dat we (arbeids)migranten nodig hebben tegen vergrijzing. Maar ik hoor niemand zeggen: “Zullen we Mauro hier houden want hij is neger en vernietigt ons sneller?” Dus waar blijft Baudet’s bewijs?
Geen enkel land heeft ooit gedacht: “Wat zijn we toch monotoon. Laten we andere soorten mensen hier brengen want we willen multicultureel zijn.” Geen enkel land heeft ooit gedacht: “We haten onszelf. Laten we onze cultuur vernietigen door haar met andere culturen te mengen.”
Toch geloven sommige mensen dat multiculturalisme waardevol is. Maar ook deze opvatting is kunstmatig ontstaan, als tegenreactie op nationalisme.
Want de nationalisten blijven hameren op de waarde van de eenheidsworst en vragen herhaaldelijk: “Wat is de meerwaarde van islam voor Nederland?” of “Wat is de meerwaarde van meerdere culturen?” Deze drogreden heet de ‘meervoudige vraag’ (precies zoals de vraag “Sla je je vrouw nog steeds?”). Want de vraag veronderstelt dat multiculturalisme waardevol moet zijn om te mogen bestaan. De vraag veronderstelt dat de opponenten deze waarde zouden moeten bewijzen. Niks is minder waar. De multiculturalist hoeft niet te bewijzen dat multiculturalisme waardevol is, noch dat islam een meerwaarde zou hebben.
Domme morele mensen trappen hier in. En daarom fabuleren multiculturalisten nepargumenten, waardoor ze zich belachelijk maken en ammunitie voor de nationalist verschaffen.
Dit is verklaarbaar. In massapsychologie kent men een fenomeen: zodra een groep met een (politieke) ideologie zegt dat X het geval is, heeft hun opponent de neiging om het tegenovergestelde te roepen. Als Wilders morgen roept dat de Aarde rond is, zal links roepen dat het vlak is (zie hier bewijzen voor deze politieke irrationaliteit: 1, 2, 3). Daarom kunnen we ook de huidige multiculturalisten beter begrijpen als een tegenreactie op nationalisten.
Het multiculturalisme heeft geen waarde en alle argumenten voor deze waarde zijn drogredenen. Argumenten voor waarde zijn ook niet nodig. Daarom zouden morele mensen zich moeten beperken tot het verdedigen van rechten. Want een recht hoeft geen waarde te hebben voor een ander. Het interesseert je bijvoorbeeld niet of jouw leven voor een ander een nut zou hebben; het is je recht. Klaar.
Elk mens heeft het recht om met zichzelf en met andere volwassenen te doen wat zij willen, zolang hun handeling geen gerechtvaardigde belangen van derden schenden. Als een zuivere Nederlander pizza mag eten, mag ook een Italiaanse Nederlander pizza eten. Als een zuivere Nederlandse vrouw een minirok mag dragen, mag een Nederlandse moslima ook een hoofddoek dragen. Als de Grondwet de vrijheid van onderwijs garandeert, heeft ook de moslim recht op een islamitische school.
Inderdaad shariarechtbanken zouden een stap te ver zijn. Net als homofobie, discriminatie, antisemitisme en vrouwen besnijdenis. Echter niet de cultuur van de meerderheid stelt deze grenzen, maar universele waarden, die al in mensenrechtenverdragen staan en in de grondwet, juist om de tirannie van de meerderheid te voorkomen.
Het volkenrecht garandeert minderheden bepaalde rechten en deze rechten hebben geen negatieve gevolgen voor de meerderheid. Ze zijn slechts bedoeld om minderheden te beschermen tegen de tirannie van de meerderheid en iedereen een gelijke levenskwaliteit te garanderen.
We hoeven dus geen cultuurrelativist of multiculturalist te zijn om deze rechten te beschermen. En waar blijft het bewijs voor oikofobie?
