Het rumoer rond het ontslag van Jolande Sap is nog niet verstomd, of het volgende Groenlinks-relletje haalt alweer de kranten. Van Tongeren gedroeg zich als een intrigant die handelde in opdracht van de abortusbootorganisatie ‘Women on Waves’, in plaats van als een Kamerlid die belangen van het Nederlandse volk dient te behartigen.
Groenlinks heeft tot nu toe nog enigszins het imago op weten te houden van keurige partij met ethisch handelende Kamerleden. De Groenlinks-fractie leek een wereld verwijderd te zijn van PVV-wantoestanden. Een imago dat noodzakelijk was om de hoogopgeleide achterban vast te houden.
Zo langzamerhand is het keurige imago van de partij echter niet meer geloofwaardig. Het beeld van ‘nette parlementsleden’ lijkt vrijwel alleen gebaseerd te zijn op de voormalige leiders van de partij (Femke Halsema en Paul Rosenmöller), die qua achtergrond en gedrag in de Kamer vrij onomstreden waren. Voor de overige partijpromimenten lijkt onomstreden wel een scheldwoord. De partij heeft, zeker gezien het lage aantal zetels, een indrukwekkende lijst aan problemen veroorzakende Kamerleden weten op te bouwen. Een samenvatting:
Tara Singh Varma
Vertrok uit de Tweede Kamer vanwege een dodelijke ziekte, maar dit bleek later verzonnen. Kwam daarnaast in opspraak vanwege discutabele financiële transacties bedoeld voor goede doelen.
Wijnand Duyvendak
Bleek naast politicus ook getalenteerd inbreker. Hij moest uiteindelijk aftreden als Kamerlid omdat hij zijn betrokkenheid bij een inbraak in een ministerie min of meer had verzwegen voor de Kamer.
Mohammed Rabbae
Toonde begrip voor het verbieden van de Duivelsverzen van Salman Rushdie. Zijn weinig liberale pro-moslim standpunten in combinatie met zijn voortdurende discriminatiekramp hebben ervoor gezorgd dat Groenlinks zich min of meer van hem distantieerde, en omgekeerd. De banden zijn echter nog niet helemaal verbroken. Dat de verhoudingen tussen Groenlinks en Rabbae zo moeilijk zijn, is opvallend. Rabbae is immers niet zomaar een willekeurige backbencher, maar een voormalige lijsttrekker (samen met Ina Brouwer) van de partij.
Tofik Dibi
Stelde zich vlak voor de laatste verkiezingen kandidaat als lijsttrekker voor Groenlinks terwijl er nauwelijks animo bleek voor een wisseling van de wacht. Zijn verrassende kandidaatstelling leidde tot interne strubbelingen en uiteindelijk tot de huidige partijcrisis. Uit het zeer kleine aantal voorkeursstemmen tijdens de verkiezingen bleek dat Dibi zijn eigen populariteit totaal verkeerd ingeschat had.
Suggereerde verder dat Stadsdeelvoorzitter Marouch (in Amsterdam) “zich maar bij Geert Wilders moet melden” omdat hij twee Marokkaanse criminelen wilde laten uitzetten.
Mariko Peters
Gaf een positief subsidie-advies voor de organisatie waar haar vriend bij werkte. Een vriend die overigens ook in het nieuws kwam omdat hij zijn kinderen uit een eerder huwelijk ontvoerd zou hebben.
Het ministerie van Buitelandse zaken dekte haar door in een rapport te stellen dat ‘haar advies niet beïnvloed is door haar privésituatie’. Hoe het de BuZ-ambtenaren gelukt is deze informatie uit Peters’ hoofd te extraheren, is een raadsel.
Arjan El-Fassed
Had een zeer korte carrière bij Groenlinks, maar raakte desondanks in opspraak wegens zijn betrokkenheid bij organisaties met een nogal anti-zionistisch karakter. Net als veel pro-Palestijnse activisten in Nederland lijkt El-Fassed voor een vreedzame twee staten-oplossing te pleiten, maar intussen zijn de banden met fundamentalistische, antisemitische personen en/of organisaties zeer nauw.
Ineke van Gent
Het is onduidelijk waarom Van Gent juist bij Groenlinks Kamerlid was. Ze leek vaker met andere partijen mee te stemmen dan met haar eigen fractiegenoten. Ze stemde onder andere tegen het huwelijk van Willem-Alexander met Maxima, tegen de bombardementen op Kosovo en tegen de Kunduz-missie. Deze nogal radicale standpunten op cruciale onderwerpen, waren voor van Gent geen belemmering om recentelijk openlijk te flirten met het idee van een fusie tussen de gematigde PvdA en Groenlinks.
Het recalcitrante gedrag van Van Gent wordt overigens totaal niet gerechtvaardigd door het aantal voorkeurstemmen die zij in de loop van haar carrière kreeg. Het zou je als Kamerlid sieren om enigszins gedwee de partijlijn te volgen, zolang de grootte van je persoonlijke achterban nog niet eens in de buurt komt van de voorkeursdrempel, maar een dergelijke houding was Van Gent veel te nederig. Dit gold overigens ook voor Dibi.
Van Gent weigerde bij haar recente vertrek een lintje van de Koningin. Na veertien jaar een riante vergoeding ontvangen te hebben van de Nederlandse Regering, was ze te arrogant om even haar Republikeinse principes in te slikken, en zich dankbaar te tonen. Met dit gebaar symboliseerde ze haar continue weigering om pragmatisch samen te werken met de gevestigde orde. Dat liet ze liever over aan Sap en Halsema.
Op basis van deze opsomming is meteen duidelijk dat de nieuwe voorzitter en de nieuwe partijleider van Groen Links met een inmiddels twintig jaar oud probleem te kampen krijgen: Hoe te verbloemen dat vrijwel de gehele partijtop een niet samenwerkend samenraapsel is van milieu-, vrouwen- en minderhedenactivisten?
CC-Foto: Sebastiaan ter Burg
