Soms heb je er zin in: in vreemdgaan. Je wilt stiekem je partner straffen, al levert het natuurlijk niets op. Electoraal vreemdgaan is af en toe ook best verleidelijk. Al een kwarteeuw ben ik ‘getrouwd’ met de VVD. De liefde kwam de laatste tijd vaak van één kant. Toch blijf ik de VVD trouw, met name bij de Europese verkiezingen in mei. Niet uit masochisme maar uit overtuiging. ‘Brussel’ heeft dringend een liberale lente nodig.
Slippertjes in eigen land zijn even vergeven; dit zijn immers Europese verkiezingen. Of het nou ging om het behagen van coalitie- of gedoog-partners of de PVV de wind uit de zeilen te nemen, de volkspartij slalomde soms erg lenig langs liberale principes. Dat werd versterkt door de financieel-economische crisis die ten onrechte op het conto van het (neo-)liberalisme is geschreven. Excessief kapitalisme en liberalisme werden op één hoop gegooid. Dit leidde tot ideologische onzekerheid en een negatief (zelf)beeld. De verkiezingen in mei bieden een uitgelezen kans om dat (zelf)vertrouwen te herstellen.
Europa staat voor een belangrijke keuze. Niet tussen eurofiel of eurohaat, maar bovenal tussen trampoline of hangmat. Europa hunkert naar nieuwe banen, naar vrij baan voor ondernemerschap. Naar innovatie en re-activering. Naar een liberale ‘wake-up call‘, waar sociaal- en christen-democraten uiteindelijk behoudzuchtig blijken. Europa is in slaap gesukkeld in een corporatistische hangmat met ca. 30 miljoen werklozen als gevolg.
Wat is er sociaal aan beleid dat mensen opsluit in een uitkering tot het geld, ook van onze kleinkinderen, op is? Wat is er solidair aan jonge mensen die meer kans hebben op werkloosheid dan op een baan? Wat is er idealistisch aan een Unie die zichzelf de strengste regels oplegt en ondertussen wordt ingehaald door andere wereldmachten?
Europa schreeuwt om een liberaal reveil. Om verfrissend ‘engaged liberalism’ dat uitgaat van de (veer)kracht van het individu, maar erkent dat elke samenleving nood heeft aan verbinding. Niet van bovenaf opgelegd, maar uit eigen initiatief. Zelfredzaamheid brengt het beste in mensen naar boven, zonder dat iemand buiten de boot valt. Liberalen vechten evenzeer voor sociale rechten en het milieu, maar willen graag eerst geld verdienen voordat ze het uitgeven. De markt moet zorgen voor positieve prikkels, zodat de hele samenleving beter af is. Dit liberalisme dynamiseert, sluit mensen in en niemand uit.
Een liberale lente biedt optimisme én resultaten. Ze geeft Europa tastbaar meerwaarde voor burgers en bedrijven. Het waren niet voor niets VVD’ers die de Unie (mede) hebben ‘geliberaliseerd’ zoals de dienstenrichtlijn van Frits Bolkestein of de afschaffing van de roamingtarieven door Neelie Kroes. Concrete, liberale oplossingen die bijdragen aan een Europa dat werkt. Daar is niks neo-asociaals aan. ‘We’ mogen daarom zelfverzekerd zijn: Europa kan zeker nu meer blauw gebruiken. Op 22 mei ga ik dus niet vreemd!
Wytze Russchen is lobbyist en Auteur van ‘Het Oliemannetje – toplobbyist in Europa’. Tevens voormalig VVD-kandidaat voor het Europees Parlement (1999 en 2004).
