Paginagroot werd ik gisteren in de krant aangesproken door onze premier Mark Rutte. Hij riep mij op om vanaf nu een beetje normaal te gaan doen. Het ontbrak er nog maar net aan dat hij mij vertelde om voortaan maar eens ‘gezellig normaal’ te doen. Met een pijp in de hand in de schommelstoel dommelend, totdat moeder de vrouw de spruitjes op tafel zet.
‘Normaal doen’, is wel zo’n beetje de leegste term die ik me kan voorstellen. Voordeel is: Je kunt je er ook geen buil aan vallen en dus doet deze term het goed bij politici. Wilders en Rutte hebben er ooit al een musical-award mee gewonnen. In een hedendaags, atonaal duet zongen ze elkaar toe:
W: Doe normaal man!
R: Doe jij normaal man!
W: Ik doe normaal, jij moet normaal doen!
R: Nee, ik doe al normaal. Jij moet normaal doen!
W: Nietes, jij!
R: Verhip nee, jij!
W: Archaïsch gelul!
R: Maar wel volstrekt normaal archaïsch gelul!
Nou ja, zo ging het nog een tijdje door. De een voelde zich volstrekt normaal ten opzichte van de ander, terwijl de ander hem toch volslagen absurd vond. Zie daar de betekenis van normaal in een notendop: niets. Elkaar oproepen om normaal te doen is het begin van een niet aflatende oorlog. Het zal nooit normaal genoeg worden.
Het is bovendien volstrekt ongeloofwaardig uit de mond van Mark Rutte. Je wordt geen minister-president door normaal te doen. Hooguit bibliothecaris of lasser op een olieplatform. En of de kiezer het geheel normaal vindt dat je alle werkenden in Nederland een douceurtje van 1000 euro belooft, terwijl je al met zekerheid weet dat dit nooit gaat gebeuren, betwijfel ik.
Het land schiet er natuurlijk ook helemaal geen zak mee op als we met zijn allen een beetje normaal gaan lopen doen. Daar winnen we geen Nobelprijzen mee. En als Gerard Reve zich op het pad der normaliteit had begeven zouden we een zeer arm literair landschap hebben gehad. En dus schreeuw ik het uit vanuit mijn tenen: Beste medelanders, doe effe minder normaal joh!
