Lieve Sophie, Leanka, Romane en Elyne,
In NRC Handelsblad * (waar anders) publiceerden jullie zaterdag een opiniestuk waarin jullie, zonder ook maar een spoor van ironie, drammend en stampvoetend huiliehuilie doen over het loodzware bestaan als millennial. In een soort van betoog proberen jullie de lezers er van te overtuigen dat jullie generatie te vaak last heeft van een burn out en te veel last heeft van stress. Niet omdat jullie er zelf voor kiezen teveel hooi op je vork te nemen, nee, omdat de ‘prestatiedruk te groot is’. Die druk komt kennelijk uit de kosmos, als een soort magische wind waaraan je als immer blanke blonde millennial nou eenmaal niet kunt ontsnappen. Stress en burnout als adem Gods.
De conclusie van jullie betoog lijkt te zijn dat ‘de samenleving’ jullie ‘serieuzer’ moet nemen, blijkbaar in de veronderstelling dat de problemen dan als vanzelf verdwijnen. Bij millennials zijn het niet langer meer eigen keuzes, en dus eigen verantwoordelijkheid, maar is ook die eigen keuze nu een verantwoordelijkheid van ‘de ander’ geworden: het is ‘de samenleving’ die millennials dwingt een druk sociaal leven te leiden, op hockey te gaan, lid te worden van een studentenvereniging met je CV bezig te zijn en zelfs ‘al binnen tien jaar’ (LOL) te moeten afstuderen om de studiebeurslening te kunnen terugbetalen. Ze kiezen er weliswaar zelf voor, maar ‘de ander’ laat ze gaan keuze en dwingt ze daarmee tot handelen.
Hierop zou ik kunnen zeggen dat volgens exact dezelfde redenering moordenaars vinden dat ze de trekker van een pistool wel moesten overhalen omdat het slachtoffer ze er toe dwong. Of dat daders van een steekpartij zeggen dat het slachtoffer nou eenmaal in het mes liep, ze staken zelf niet. Of dat echtparen die gaan scheiden altijd van elkaar vinden dat de ander er voor zorgde dat er ruzie moest worden gemaakt, zelf zorgden ze daar nooit voor. Dat bankiers weliswaar begrijpen dat ze teveel verdienen maar dat de markt ze er toe dwingt. En natuurlijk dat alcohol en drugs te lekker en te verslavend zijn (terwijl verslaving bovendien ‘een ziekte’ is waar je niets aan kunt doen) om vanaf te blijven, laat staan dat je zelf verantwoordleijk was toen je dronken in een auto stapte: het was de alcohol die je er toe dreef.
De negatie van eigen verantwoordelijkheid opent de weg naar ultieme vrijheid. Immers, wanneer eigen verantwoordelijkheid volledig ontbreekt is ook de moraal niet langer noodzakelijk. Wie er eenmaal van overtuigd is dat ‘de ander’ (‘de samenleving’) altijd schuld heeft, kan uiteindelijk ook het geweten voorgoed het zwijgen opleggen. Niets staat dan nog de maximalisering van lust en genot in de weg, op kosten van de ander, de synthese van liberalisme en sociaaldemocratie.
Maar ik heb een veel beter plan. Ik laat iedereen via Facebook in jullie zo gastvrij geëtaleerde sociale leven kijken. Zodat iedereen kan zien dat jullie, Sophie Opdam, Leanka Bouman, Romane de Nas & Elyne Massier, loodzware leven dat zo bol staat van keuzestress en burnouts, vooral bestaat uit blaatrekkende clichés en talentloos vermaak waarin creativiteit nooit een rol heeft gespeeld, laat staan een gedachte.
Jullie willen nu ‘de samenleving’ verantwoordelijk stellen als jullie uitgeput zijn van het witte wijn drinken in de zon, het kammen van de verzorgpony, het op het juiste moment voor de camera omhoog springen op het strand, het lopen van de colourrun en natuurlijk het stressen en burnouten tijdens het leuke zo lekker gekke themaverkleedfeest van het dispuut.
Jullie willen, kortom, dat ‘de samenleving’ opdraait voor jullie zielledige, karakterloze, geestelijk armoedige, oppervlakkige, hedonistische, conformistische, identiteitsloze, volstrekt met iedereen inwisselbare, bescheten laffe, kleinburgerlijke bestaan. Een leven zonder authenticiteit. Een lege holle koker met uitzicht op het verweesde niets van onophoudelijke lustbeleving. Gedachteloze drones die zich ten buiten gaan op de nectar van het bestaan, overtuigd van hun individualiteit, per Facebook-like opgedeeld in erkenning en waardering. Zolang de voorraad strekt.
Egoïstischer, egocentrischer, narcistischer en arroganter zal een generatie voorlopig niet worden. De kinderen van de verzorgingsstaat zijn thuis gekomen. Het welkomstfeest zal spoedig overgaan in een afscheidsfeest en niemand zal het merken.
Dankzij jullie, Sophie, Leanka, Romane en Elyne , kan ‘de samenleving’ nu met eigen ogen zien door welke parasiterende moraalloze zelfgenoegzame verwende generatie ze wordt leeggetrokken, zowel materieel als moreel, op kosten van die ‘samenleving’ zelf. Zelden was er zo’n betrouwbare getuige als Facebook. Ontkennen is zinloos.
Gefeliciteerd. Jullie zijn een officieel icoon van de verziekte, verwende, verloren generatie monsterlijke bastaardkinderen, waarvoor de samenleving nog lang zal mogen bloeden. Jullie zijn nog jong, jullie zijn nog maar net begonnen.
Ik hoop persoonlijk dat jullie Facebook-accounts UNESCO-cultureel erfgoed worden en jullie over duizend jaar nog zullen worden behandeld in geschiedenis- en antropologieboeken, als zinnebeeld van een onbestemd verleden.
Jullie hebben het van harte verdiend meiden. Al die stress, die burnouts, resultaat van al dat loodzware, bijna onmenselijke werk dat jullie hebben moeten verzetten om te mogen genieten, om niet meer te hoeven denken, om te mogen stoppen met weten, het is allemaal niet voor niets geweest.
Ik weet heel zeker: het is niet onopgemerkt gebleven.
