Ah kijk, die ene Oranje, die met die flaporen (was hij geen pianist ooit? Of was dat die ene met die anjer?) wil nu graag een Nationale Applausdag omdat de burgemeester van Amsterdam in zijn privéhel ligt te lijden aan de psychopatische vernietigingsdrang van massamoordenaar, volksmoordenaar nummer één, de kanker.
Ik vind dat een heel goed idee. Je kunt dit soort dwaasheid niet lang, ver, stevig en groots genoeg uitspinnen anders loop je nog het risico dat mensen echt helemaal nooit gaan doorkrijgen hoe volkomen mislukt de post-hedonistische decadente consumptiemaatschappij in werkelijkheid is en hoe de exponentiële groei van existentiële leegte het punt van terugkeer al lang is gepasseerd.
Klappen voor een op sterven liggende burgemeester, dan weet je: er is geen uitgang, geen keerpunt, geen weg terug. En al helemaal geen licht aan het einde van tunnel, zonder vluchtstrook, éénrichtingsverkeer.
Daarom: gewoon doorduwen dit soort volslagen krankzinnigheid! Verklaar Amsterdam gerust tot openluchtlaboratorium voor Het Laatste Grote Experiment waarmee de mensheid voorgoed aan het einde zal komen, lijdend aan open wonden vol zweren, maar volstrekt dement dus zonder enig besef van elk realisme, een openluchtgesticht waardoor historici van de toekomst feilloos zullen kunnen aantonen wat er precies allemaal misging voordat die zo beroemde en bewierookte Westerse liberale samenleving met donderend geraas, alsof sterren van de hemel vielen, in een alles verzengende explosie van licht als de zon op aarde zonder dampkring, ogenschijnlijk zonder waarschuwing, in elkaar klapte, al waren de waarschuwingen al tijden niet van de lucht, maar geen enkele ramp komt voorzien, geen enkele ramp is opgewassen tegen de wanordelijke desillusie van het maakbaarheidsgeloof.
Ik zeg: elk jaar een Nationale Klapdag ter nagedachtenis aan Eberhard van der Laan, met om acht uur twee minuten verplicht klappen voor iedereen! Wie niet klapt wordt meegenomen naar het Amsterdamse bos, alwaar reeds greppels zijn gegraven, en ter plekke doodgeschoten. Zet er desnoods treinen voor in.
Het moet maar eens afgelopen zijn met dat verzet, het ‘rechts-populistisch’ verzet, van al die mediacynici, kunstenaars, Volkskrant-columnisten, internetschrijvers, jonge romanschijvers en die 16.200.000. Nederlanders die niét in Amsterdam wonen en werkelijk geen flauw idee hebben waar al die onzin toch steeds weer over gaat, laat staan dat ze er tijd voor hebben want ze moeten gewoon werken, zij wél, gewoon bij een baas met hun handen, want zij hebben géén hippe startup met Parool-erfgenamen-subsidie en uitzicht op elke drie jaar weer een andere startup en zij werken niet bij een campagnebureau als ‘campagnestrateeg’ waar, heel toevallig, vooral veel mensen werken die zich op jonge leeftijd al hebben aangesloten bij de drammerige jeugdsekte van het campagnebureau, volgens hen zelf omdat ze graag veel willen leren maar in werkelijkheid omdat ze ook wel snappen dat succes voor de Nieuwe Elite gewoon nog altijd ouderwets neerkomt op jezelf omhoog slijmen, likken, zuigen, neuken, ellebogen, spinnen, liegen en al die zaken waar politici zo goed in zijn, nee, in de provincie zijn ze eigenlijk allemaal per definitie dissident en hebben als tweede natuur de have not’s zijn alleen omdat ze in de provincie wonen, en derhalve is hun lotsbestemming om ook te worden onderdrukt omdat we de boel fuck you bij elkaar moeten houden met z’n allen godverdomme en nou luisteren of ik kom je schedel intrappen met je xenofobe gepraat want als je niet fatsoenlijk wilt zijn kom ik dat wel even voordoen, fatsoenlijk zijn, al dromend van goelags en killing fields waar slechts stilte heerst, de heerlijke stilte van nooit meer tegenspraak.
Echt hoor! Ik meen het!
Dit land, deze stad, dat tragische Disneyland dat 24 uur per dag wordt verkracht en genaaid en verziekt en verneukt en ondergekotst en ondergepist en ondergescheten door een toeristische onderklasse, die met tienduizenden tegelijk per dag uit de vliegende lijkkisten van budget airliners worden gebraakt, om in de ‘Wereldstad’, die al jaren niets anders meer is dan een geraamte, een rottend karkas waar zelfs de maden geen vreten meer vinden, de grote zege van kapitalistische vrije keuze (te weten: kitsch, minder erge kitsch, hele erge kitsch, maar hoe dan ook volstrekt middelmatig), Hosanna voor het graailiberalisme, kom gezellig meegraaien, geen zorgen wij bepalen uw smaak wel, komen vieren.
Als zombies. Hologig, likkenbaardend van gulzigheid, langzaam voortstiefelend, dicht opeengepakt in rijen, als varkens op weg naar de slachtbank, dom lachend en voorzien van selfiestick en wietasem laten ze zich in moordtempo als poepvegen door het open riool van Amsterdam spoelen, zo, weer een toeristische trekpleister gedaan, op naar de volgende Europese stad, op naar het volgende exact gelijke hoogtepunt waarvan anderen hebben bepaald dat het een hoogtepunt is dus dan is het ook een hoogtepunt, en erodeert het zuur van hun onwetendheid, dat op de adem van vrijheid reageert als blauwzuur op zuurstof, steeds meer het glazuur weg, waardoor er barsten verschijnen, barsten met vertakkingen als spinrag op stapels couranten huizenhoog opgestapeld in ivoren torens van het land der babyboomers, zo dik als het spinrag in hun brein, barsten waarin schimmels heimelijke genoegens met elkander uitwisselen en alras groen en grijs uitslaan, kleuren als alfa en omega, voorbode van totale desintegratie.
Deze stad, in dit land, kloppende wond als laatste teken van leven in een al lang geleden ontbindend lichaam, het leed is er zo groot dat men oprecht is gaan geloven in leed als de bevrediging van hun onbevredigbare hedonisme, ook al is al het genot door de vorige generaties van hedonisten opgebruikt. Tot de allerlaatste druppel in de kelk leeggedronken. Afgegraasd. Kaalgevroten. Als sprinkhanen streken ze neer, voor nu rest slechts ‘t barre land vol ziekelijke verdichtingen, als nutteloze vingers in een door stormvloed verzadigde dijk.
Je kunt het leed maar beter omarmen zoals je ook de eenzaamheid maar beter kunt omarmen. Er is toch geen ontsnappen aan, geen betere vijand dan de vijand die allerbeste vriend is, geen lief wel leed, gedeelde smart is hooguit dubbele smart. Elke vriend een vijand, vriendenloosheid is het gelukzalige einde voor elk lijden, elk afscheid wordt door elke vriend vertraagd, maar niemand om op te wachten bespoedigt juist. Berooid, huilend, alleen, eindigen is al worden geboren.
Druk door dat leed! Laat het ze voelen!
We gaan met z’n allen klappen voor een kankerpatiënt, en dit is nog maar het begin! Het einde der beschaving is nabij, koningen van pathetiek en keizers van het egocentrische deugen zullen de macht grijpen en bij duister regeren. Als beschaving al een functie had dan was het dat: weerstand bieden tegen de pathetiek van morele bevrediging, het delven van zelfgenoegzame emoties, leegzuigen van alles wat vitaal genoeg is om zelfstandig te blijven bestaan. Alles is verloren. De rek en fut zijn er uit, overlopen door zombies en onderdrukt door de tirannie van massa.
Iemand heeft kanker! Laten we klappen! Iemand heeft kanker en ligt op sterven, snel, waar is het applaus! Bloemen voor de nog levende stervende, ook God trok zich vandaag terug om eens stevig in een hoekje te gaan zitten kotsen.
Hangen er eigenlijk wel genoeg spiegels in Amsterdam om al die zelfingenomen aasgieren en hyena’s, die maar wát blij zijn met een eerbiedwaardige man zijn naderende einde van het broze leven, te voorzien van het enige beeld waarin ze nog durven geloven? Dek alle spiegels af en de levenslust vergaat ze als de ontlasting van een gehangene.
Is een collectief orgasme als climax van morele zelfbevrediging eigenlijk wel hoorbaar in een applaus voor de stervende? Het zou in elk geval een prachtig requiem zijn voor de burgemeester van een uitgeleefde, leeggeplunderde, morsdode stad waar necrofielen nog altijd en masse het verrotte lichaam van wat eens trots en verzet en passie en grandeur was misbruiken, net zo lang tot ook dat niet meer te misbruiken valt en alleen de charlatans en valse predikers nog durven roepen dat het paradijs aanstaande is.
Er is geen mooier einde denkbaar dan worden overrompeld en overlopen door dezelfde bloedzuigers en parasieten die als een kanker op zichzelf alles wat mooi en waardevol en kwetsbaar was hebben vergiftigd en vernietigd. Alsof het nooit anders is geweest, alsof er niets kon veranderen, alsof er geen weg terug was. Of ooit zal zijn.
