‘Politiek is niet voor bange mannen.’ U kent die uitspraak wel. Het zijn vaak mannen die dit zeggen. Bokito’s. Mannen met rode billen, die van tak naar tak zweven. Zelf zijn ze natuurlijk nooit bang. In hun ogen vlamt continu het alerte vuur van de geslaagde man. De waarheid is echter anders. Juist de grootste Bokito’s zijn de bangste poeperds. Neem Geert Wilders.
Hij zou ‘onder tafel’ gaan zitten als hij ‘politiek uitgedaagd’ wordt. Dat zegt diens voormalige rechterhand Johan Driessen dit weekend in NRC. Je ziet hem zitten. Een lange man van bijna twee meter onder een klein tafeltje. De armen om zijn knieën. ‘Zijn ze al weg, die enge mensen?’ Ja, ze zijn weg, meneer Wilders. Martin Bosma zou gezegd hebben dat Geert ook een minderwaardigheidscomplex heeft. Ook dat nog. Het bange jongetje van de HAVO dat zich groter voordoet dan hij is. Arme jongen.
Dan de andere kant. Diederik Samsom. Echt zo’n man die ’s ochtends eerst twintig baantjes in ijskoud open water trekt. Ik zie hem gillen naar de maan, terwijl hij naakt door donkere bossen rent. Maar ook dat beeld klopt dus niet. Ook Didi is doodsbang.
Derk Stokmans, journalist van NRC, schreef een biografische schets van hem. In dat boek schrijft hij bijvoorbeeld hoe Samsom zich voorbereidt op het premiersdebat van RTL4. Op een gegeven moment raakt hij volledig in paniek en loopt weg, het bos in. Ze wilden een soort Roemer van hem maken. Niet zijn eigen ‘eerlijke’ verhaal, maar het verhaal dat het lekkerste (links) klinkt, moest hij vertellen. Dat trekt hij niet.
Saar van Bueren, zijn blonde voorlichtster, gaat hem zoeken. Ze treft hem bij een bospaadje. Daar ijsbeert hij op en neer. Het hoofd gebogen. Een gebroken man in een bos. Als ze naderbij komt, ziet ze dat hij ‘rood omrande ogen’ heeft. Hij heeft gehuild en noemt zichzelf een prutser. Hij praat zichzelf volledig de put in. ‘Ik kan er helemaal niks van.’ Er is geen land met hem te bezeilen. Hij komt pas tot bedaren als Saar zegt: ‘Nou, dan stoppen we er toch mee?’
Met een arm om zijn schouder leidt ze hem terug naar de hotelboerderij waar zijn team nog zit. Dijsselbloem, Timmermans en Van Dam spreiden hun armen, voor een cirkel van liefde. Hun Didi is ineens een klein vogeltje, dat nog wat na piept.
Verdikkie. Geert onder een tafel en Didi in een bos. Het zijn net mensen, die politici.
Marcel Duyvestijn is ook een mens.
