De recente JFK-informatieuitstorting, gepland sinds 1992 werd grotendeels maar niet volledig vrijgegeven door de National Archives en voor de verandering eens niet tegengehouden door een zittende president. Zoals gebruikelijk wanneer de inlichtingendiensten hun plas niet meer kunnen inhouden wordt de afgifte begroet met een mengeling van gelatenheid en anticiperende reserve. Niet onterecht trouwens, want OhMijnGod hoe vaak is de complotgemeenschap niet blij gemaakt met een conspiratorale dode mus?
De vraag die al dik vijftig jaar ter beantwoording voor ons ligt: is de tragische moord op de 35ste president van de Verenigde Staten het gevolg van een eenmansactie, of is zij het gevolg van een complot? Een beslissend antwoord te vinden op die vraag wordt binnen complotkringen beschouwd als het vinden van de heilige graal.
In Vincent Bugliosi’s magistrale Reclaiming History wordt de aanslag op basis van het beschikbare bewijs vooral als gelegenheidsmoord beschouwd, of preciezer: een perfect storm van gelegenheid en intentie, met JFK in het oog van de orkaan.
Het boek van de voormalige procureur generaal, die zijn strepen onder meer verdiende door Charles Manson achter de tralies te zetten, beargumenteert- en niet zonder grond- dat de gehele complotdiscussie met één allesomvattend argument van tafel kan worden geveegd, te weten dit: als niemand beware de secret service op de hoogte was van de exacte route die de presidentiele karavaan in Dallas zou afleggen op die noodlottige dag, dan berust Lee Harvey Oswalds aanwezigheid in de Texas School Book Depository op louter toeval en is, in het licht van aanvullend bewijs tegen Oswald, de moordaanslag niets anders geweest dan een crime of opportunity.
Een logische gevolgtrekking, althans wanneer je de conclusies van de commissie Warren als uitgangspunt neemt, namelijk dat Oswald de enige schutter is. De commissie Warren die kort na de moord werd aangesteld om licht te werpen op de ware toedracht achter de aanslag, heeft echter meer schaduwen geworpen dan iets anders, want dik 50 jaar na dato blijven de vraagtekens rondsuizen in de nationale Amerikaanse oorschelp.
Begin jaren ’90 kwam Oliver Stone met zijn duizelingwekkende speelfilm JFK. Een ingenieuze film gebaseerd op de wederwaardigheden van de Amerikaanse openbare aanklager Jim Garrison van New Orleans, de als enige ooit iemand voor de rechter heeft gesleept in relatie tot de moord op Kennedy. Vergeefs uiteraard. Maar toch.
Door de hernieuwde belangstelling waarin de zaak zich aan het einde van de vorige eeuw mocht verheugen, werd er een nieuwe deadline gesteld voor het uitbrengen van tot dusver geheim gehouden documenten, te weten 27 oktober 2017. Omdat de macht om de aangekondigde datadump te voorkomen uitsluitend berust bij de uitvoerende macht, lees: de president- was de algemene verwachting dat de documenten nimmer het daglicht zouden zien. Maar laat nu er nu net iemand de hoogste functie bekleden die er niet voor terugdeinst om de Amerikaanse inlichtingendiensten voor het hoofd te stoten. De relatie tussen de uitvoerende macht en de inlichtingengemeenschap liep natuurlijk vanaf aanvang al stroef, om niet te zeggen problematisch- dus, het karakter van de opperbevelhebber indachtig, hoeft de gewilligheid van Trump om groen licht te geven voor de uitgave geen verbazing te wekken.
En toen was het 27 oktober 2017. Datadump-D-day. Al moe bij het idee om de duizenden momenten door te spitten, liet ik mij de hoogtepunten inlepelen door overgeïnformeerde Aspergers. Zoals verwacht weinig over tweede schutters, geen smoking guns etc, maar een ton aan informatie over geheime CIA-operaties, geheime overleggen, bizarre feiten, kortom een feest voor elke CIA-spotter met een overschot aan vrije tijd.
Post Scriptum
Maar dan nog iets anders. Ik geloof dat ik- en alléén ik- de sleutel tot het complot heb gevonden. DE sleutel tot het antwoord die honderden, wat zeg ik duizenden voor mij vergeefs hebben gezocht. Wacht even, ik sluit snel even de lamellen… volgens mij heb ik namelijk zojuist bewijs gevonden (KLIK DAN!) voor een extra kogel in het lichaam van Kennedy, ergo: een extra schutter in Dealey Plaza.
Maar ik bemoei niet.
