De diversiteitsreligie stoomt lekker door. Dit keer via de inbox van alle advocaten in Ontario, Canada die aangesloten zijn bij de verzender van de email, The Law Society of Upper Canada. Een soort Orde van Advocaten dus, een zelf-regulerend netwerk waar advocaten terecht kunnen voor scholing en collectieve belangenbehartiging. Dit garandeert een zekere kwaliteit, transparantie en zichtbaarheid ook voor buitenstaanders. In 1994 liet The Law Society dit statement rondgaan:
“The Law Society of Upper Canada exists to govern the legal profession in the public interest by ensuring that the people of Ontario are served by lawyers who meet high standards of learning, competence and professional conduct, and upholding the independence, integrity and honour of the legal profession, for the purpose of advancing the cause of justice and the rule of law.”
In strijd met die rol en verklaring zijn advocaten nu via e-mail opgeroepen om “Nieuwe verplichtingen voor 2017” aan te gaan, aldus het onderwerp van de brief. En: “Acties die u geacht wordt te nemen.” Alle advocaten, stond er, moeten een principeverklaring voorbereiden en indienen, met als strekking dat ‘we gelijkheid, diversiteit en inclusiviteit waarderen en promoten’.
“De intentie van de principeverklaring is om een persoonlijke waardering uit te spreken voor gelijkheid, diversiteit en inclusiviteit, met respect voor de arbeid van anderen, in professionele interacties met andere advocaten of wie dan ook.”
De advocaat die er melding van maakte (‘Ik stikte zowat in mijn boterham’), Bruce Pardy, is tevens professor in de Rechtsgeleerdheid. Hij schrijft: ‘mijn eerste reactie was om mijn paspoort te checken. Was ik nog wel in Canada, of had iemand me meegenomen naar Noord-Korea waar mensen moeten zeggen wat autoriteiten willen horen?’
Deze doodenge oproep aan advocaten is na de aangenomen Bill-C16, een wet die mensen verplicht anderen aan te spreken zoals hij, zij, zhe, zer, it, they, two spirits dat wil eerder dit jaar de volgende stap in de verdergaande taaldwang, die steeds als overeenkomst heeft dat het ‘diversiteit en gelijkheid’ moet creëren, tegen ‘discriminatie’ bedoeld is en via het kerkelijk recht van ‘mensenrechten’ wordt gehandhaafd in obscure tribunalen en andere ‘Kangaroo-Courts‘ (zoals critici ze noemen) waar Het Individu ritueel wordt geslacht. Het probleem is nu vooral dat de controleurs van de wet aan de beurt zijn. Als zij meegaan in de gedwongen spraak – de meest vergaande inbreuk op de vrijheid van meningsuiting, nota bene beschermd door de Canadese Charter of Rights and Freedoms dan heeft dat vergaande consequenties.
Normaal gesproken bestraft en reguleert de wet in de vrije landen acties van mensen (inbreken, in brand steken, contractbreuk, door rood licht rijden, belastingontduiking) niet de expressie van hun gedachten. Anders gezegd, je kan mensen verplichten zich aan de maximum snelheid te houden en belasting te betalen, maar je kunt ze niet verplichten hun ‘persoonlijke waardering’ uit te spreken over die snelheid en belastingen. En nee, dat is niet anders voor ‘gelijkheid en diversiteit’, twee totaal abstracte, religieuze termen die van alles kunnen betekenen. Dat op zichzelf zou al een enorme alarmbel moeten laten afgaan. Want wat betekent diversiteit als het alleen maar om uiterlijke diversiteit gaat en niet die van ideeën en opvattingen? Het is allemaal schijndiversiteit in een totalitair jasje.
In de goede, oude tijd heeft de Hoge Raad van Canada uitgemaakt dat mensen dwingen tot bepaalde opvattingen die ze niet hebben ‘totalitair is en in die zin vreemd aan de traditie van vrije naties zoals Canada.’ In feite breekt Canada haar eigen fundamenten dus af. Dit moet een belangrijke les zijn voor andere Westerse landen die in dezelfde val gaan lopen als er niet wordt ingegrepen.
“De e-mail had net zo goed kunnen aankondigen dat de gedachtenpolitie The Law Society had overgenomen.”
Er is sprake een glijdende schaal. In 2012 nam The Law Society blindelings (zonder de methode van onderzoek kritisch te hebben bekeken) aanbevelingen over van een commissie die onderzoek had gedaan naar ‘systematisch racisme’ in de juridische beroepsgroep. Een van die aanbevelingen was dus om de verplichting aan te gaan tegen dit ‘racisme’ op te komen. Dus nog afgezien van de verplichting om trouw te zweren, zweer je trouw aan een toren van verzinsels.
In het hart van de vrije meningsuiting ligt de vrijheid om de wet – de inhoud en de toepassing ervan – te bekritiseren, zeker als advocaat. Hoe mooi de doelstellingen van een wet ook zijn. Niemand hoeft ze goed te keuren, iedereen mag ze bekritiseren en beroep aantekenen tegen beslissingen op grond van welke wet dan ook.
Advocaten staan als laatste man in de defensie tegen autoritaire krachten. Zoals ook Pardy schreef: Als een verpleegster of een ingenieur zo’n email had gekregen, dan hadden ze een advocaat ingehuurd om voor hun rechten op te komen. Als de Canadese advocaten dus niet rebelleren tegen deze ‘plicht’, dan trekken ze de rest van de vrije samenleving mee in hun val. Als dat geen totalitaire strategie is weet ik het niet meer.
