De schrandere rechtsgeleerde en bekende secularist Paul Cliteur heeft ophef veroorzaakt. In een artikel voor TPO concludeerde hij dat het nu maar eens gedaan moet zijn met de ‘occidentofobie’ of ‘haat tegen de westerse cultuur’. Echt nieuw is dat niet: eerder schreef Thierry Baudet een boek over ‘oikofobie’, volgens hem “een ziekelijke afkeer van het thuis. Een angst voor het eigene. Een instinctieve neiging de eigen cultuur, de eigen gebruiken, de nationale identiteit en geschiedenis af te vallen. Belachelijk te maken. Te verzwakken, te beschimpen”.
Nieuw is dat Cliteur concludeert dat de situatie zo dramatisch is dat we moeten overgaan tot ‘oplossingen’ als een meldpunt en de bestraffing van zelfs nog maar het aanzetten tot occidentofobie. Overigens vind ik dat bizar: dat je ervoor zou pleiten om “misschien nog niet de occidentofobie zelf strafbaar te maken, maar dan toch het aanzetten daartoe,” aldus Cliteur. Ergens toe aanzetten strafbaar stellen maar de daad zelf die daaruit volgt niet? Andere ingrijpende voorstellen van Cliteur: “We moeten ook een cordon sanitaire bouwen rond occidentofobische partijen en we zullen op zijn minst de adverteerders in occidentofobische kranten moeten waarschuwen dat zij een bijdrage leveren aan de Untergang des Abendlandes.”
In een interview in Elsevier dat snel volgde, liet Cliteur het bestraffen weg, en herhaalde hij slechts zijn oproep tot het invoeren van een meldpunt: “In de geest van de wildgroei aan meldpunten bedacht ik ook een meldpunt, waar mensen een klacht kunnen indienen als ze met occidentofobie worden geconfronteerd. We hebben toch al tal van meldpunten, en als we dit op Europees niveau organiseren, levert het mooi weer een paar banen op.”
De ironie ontgaat u? Echt?
Dezelfde dag nog volgde een stuk getiteld Paul Cliteur trollt Nederland met rechtse SJW-praat. Een dag later werd een stuk geschreven met als titel Paul Cliteur trollt Thierry Baudet, omdat Baudet Cliteurs stuk, net zoals vele FvD-aanhangers en ook ikzelf en vele zogenaamd ‘rechtse’ mensen, enthousiast had getweet. De stelling dat iedereen die Cliteurs stuk heeft verspreid het er ook volledig mee eens is of de ironie van Cliteurs zogenaamde ‘oplossingen’ niet inziet, is lichtzinnig. Bij mijn weten hebben FvD noch PVV meldpunten voor occidentofobie en strafbaarstelling van het aanzetten tot occidentofobie in hun partijprogramma staan.
Cliteur is alleszins reeds dagenlang trending topic op twitter. ‘Links’ en ‘rechts’ – en ik zet die begrippen tussen enkele aanhalingstekens omdat ze al lang niet meer de lading dekken – buitelden over elkaar heen. Grosse modo zijn er vier soorten (4) reacties: mensen die Cliteurs stuk in het geheel toejuichen, dus inclusief zijn ‘oplossingen’, met name het instellen van een meldpunt en het bestraffen van het aanzetten to occidentofobie (1); mensen die Cliteurs analyse inzake occidentofobie delen maar zich (negatief) verbazen over zijn drastische, totalitair aandoende oplossingen (2); mensen die Cliteurs analyse delen en het knap (en grappig) vinden hoe hij op satirische wijze ‘links’ een spiegel voorhoudt door te pleiten voor meldpunten en bestraffingen (3); mensen die Cliteurs analyse (net zoals Baudets analyse inzake oikofobie) belachelijk en schandelijk vinden en menen hem nu te hebben ontmaskerd als een soort totalitaire gek die occidentofoben (of oikofoben) wil bestraffen (4).
Voor alle duidelijkheid: ik behoor, het zal u niet verbazen, tot de voorlaatste categorie (3). Ik ken Cliteur namelijk goed, niet alleen van zijn vele boeken en artikelen, maar ook persoonlijk: als er iemand vrijheid van denken en spreken hoog in het vaandel draagt, is hij het wel. Heel wat mensen hadden het gelukkig door en stelden: vervang in Cliteurs stuk ‘occidentofobie’ door ‘islamofobie’. Toch is het veelzeggend dat bepaalde mensen die je toch min of meer in het kamp van Cliteur kunt indelen, aan het twijfelen sloegen en hardop dachten: zou Cliteur zo wanhopig zijn en zo ver heen zijn dat hij plots oproept tot maatregelen die lijnrecht ingaan tegen datgene waar hij reeds decennia voor strijdt, namelijk vrijheid?
In Vlaanderen kropen over het paard getitelde lichtgewichten als Youssef Kobo, die je nimmer hoort over een islamkritische intellectueel als Paul Cliteur, plots uit hun holen in een poging hem te diskwalificeren. Dat ook een dwaas als Rob Wijnberg erin wilde trappen om Cliteur in verband te kunnen brengen met Noord-Korea, is evident. Dat Wijnberg-types Cliteurs ‘oplossingen’ aangrijpen om Cliteurs probleemanalyse inzake occidentofobie die eraan voorafgaat te ridiculiseren, is logisch. De kern van Wijnbergs betoog is dat Cliteur niemand noemt en kán noemen die alle culturen gelijkwaardig vindt. Dat dat doorgaans niet (meer) zo expliciet en hardop wordt gezegd, betekent natuurlijk geenszins dat het beleid in met name West-Europa niet reeds decennia, tot en met vandaag, in wezen cultuurrelativistisch is.
Ik zou zeggen, doe eens de test: probeer in mainstream media en universiteiten in West-Europa te gaan zeggen dat de islam een inferieur systeem is, en kijk wat er gebeurt; ga er daarentegen beweren dat de islamitische cultuur gelijkwaardig is, want dat het Westen toch ook zo zijn gebreken heeft, en kijk wat er dan gebeurt. Lieden als Wijnberg willen graag theoretisch discussiëren en de weerbarstige praktijk onder de mat houden. Daarom was het zo goed dat Sid Lukkassen op TPO middels een kleine opsomming korte metten heeft gemaakt met Wijnberg. Eerder had ik dat met mijn reactie op Cas Mudde ook al gedaan, immers: In hele wijken heeft West-Europa reeds zelfmoord gepleegd.
Nausicaa Marbe echter, ontegensprekelijk een van de schranderste columnisten van Nederland, geeft in de Telegraaf Cliteur niet eens het voordeel van de twijfel. Marbe: “Dat is ironie, roepen zijn verdedigers op internet. Ironie? Dan zou Cliteur niks van wat hij opschreef menen en juist voor het tegenovergestelde staan. Maar uit eerdere stukken en interviews weten we dat dat niet zo is.”
Marbe geeft wel aan Cliteurs analyse grotendeels te onderschrijven, maar wil dus niet geloven dat Cliteur in één en hetzelfde artikel op satirische wijze groteske, totalitaire oplossingen koppelt aan een oprechte probleemanalyse.
Bizar, want dat lijkt me nu juist de grote kracht te zijn van Cliteurs stuk, dat hij middels de combinatie van enerzijds een oprechte bezorgdheid en probleemanalyse met anderzijds waanzinnige, totalitaire ‘oplossingen’ zowel ‘links’ áls ‘rechts’ een spiegel voorhoudt: hysterisch ‘links’, omdat hen een spiegel wordt voorgehouden over hun domme DDR-achtige meldpunten inzake ‘discriminatie’, ‘racisme’ of ‘islamofobie’ en hun totalitaire neiging om steeds meer ‘foute’ meningen, met name inzake islam en immigratie, te willen kaltstellen of bestraffen; enthousiast en uitermate bezorgd ‘rechts’, omdat zij, in hun terechte, broodnodige ijver tegen hysterisch, dogmatisch ‘links’ en vóór het behoud van onze (vrije!) cultuur en samenleving, worden gewaarschuwd om niet te verworden tot het spiegelbeeld van hysterisch ‘link’, namelijk hysterisch (en totalitair) ‘rechts’.
Dit gezegd zijnde komt Nausicaa Marbe tot slot met een bijzonder fundamenteel punt: “Maar vrije kritiek kan alleen in een cultuur bestaan waarin het argument nog waarde heeft, waarin logica gerespecteerd wordt en (zelf)kritiek ook tot herziening van gedachten leidt. Als dat ondermijnd wordt door activistische of religieuze geweldstaal en irrationaliteit, dan neemt de weerbaarheid van het vrije discours af. Dan kan de vrijheid van meningsuiting haar werk niet meer optimaal doen.”
Haar conclusie: “Toch zou ik, juist in zo’n klimaat, voor méér meningsvrijheid en kritiek willen pleiten in plaats van voor beperkingen. Het gaat tenslotte om het verdedigen, niet om het beknotten van de vrijheid. De juiste tactiek blijft: alle energie stoppen in het verdedigen van het vrije denken, waarbij ook religiekritiek hoort. Zelfs als ze niet willen luisteren, sorteert dat effect. Omdat alleen al het streven iets waardevols beademt: de cultuur die je behouden wilt.”
Wie kan tegen deze conclusie zijn, zeker wanneer ze komt van iemand die is opgegroeid in de “misselijkmakende gekte” van de “hatelijke communistische moraal” (Marbe)? Of dat echter, in het licht van de “activistische of religieuze geweldstaal en irrationaliteit”, alsook van de niet weg te denken fysieke jihad-dreiging en -terreur en de sinistere islamiseringsintenties van taqiyya-belijdende moslims, “de juiste tactiek” zal blijven, ik heb er – helaas! – een hard hoofd in.
Tot slot: wat velen wellicht is ontgaan, is dat Paul Cliteur in zijn fel besproken stuk ook pleit voor: “Voorlichting op scholen over de zegeningen van de westerse cultuur. Het presenteren van statistieken waaruit blijkt dat in de westerse cultuur mensen rijker, gezonder en gelukkiger zijn dan in niet-westerse culturen.” Eenzijdige propaganda dus. Wie niet gelooft dat vandaag op scholen het Westen nogal eenzijdig wordt afgeschilderd als “de zieke man op de planeet” (dixit de Franse filosoof Pascal Bruckner) moet maar eens met mij meegaan als ik er ga spreken of debatteren.
Rectificatie: Mocht ik de indruk hebben gewekt dat Nausicaa Marbe zou hebben gesteld dat ze vindt dat jihadisten en terroristen enkel met vrije kritiek bestreden moeten worden, dan zet ik dat bij dezen recht. Marbe pleit voor harde maatregelen tegen jihadisten en terroristen, wat ook blijkt uit haar Telegraaf-columns.
