De kosmopolitische elite heeft geen belangstelling voor begrippen zoals nationale identiteit en vaderland. Ik ken iemand die tot deze elite behoort. Hij werkt 60 uur per week. Deze zomer moest hij tijdens de vakantie met zijn gezin eventjes een dag op en neer naar New York, om met een belangrijke zakenpartner anderhalf uur te overleggen. Hij is ervan overtuigd dat hij zijn maatschappelijke verantwoordelijkheid neemt. De contracten die hij helpt afsluiten verzekeren duizenden werknemers van werk voor vele jaren. Maar hij begeleidt ook fusies, waarbij tienduizenden ontslagen vallen. Als compensatie voor zijn frequente afwezigheid zorgt hij er voor tijdens elke schoolvakantie met zijn vijf kinderen een week samen te zijn. Dan gaan ze naar zijn villa in een exotisch land. De vakantie begint in het eerste klas compartiment van het vliegtuig. Zijn kinderen gaan in Brussel naar een privéschool, waar voor elke leerling jaarlijks 25.000 euro inschrijvingsgeld gedokt moet worden. Verder heeft hij schijt aan het gewone volk en vindt hij discussies over nationaliteit en identiteit klinklare onzin.
Deze kosmopolieten wonen in een andere wereld. Dat deze elite overtuigd voorstander is van globalisering is vanzelfsprekend. Zij dromen van een mondiale vrijhandelszone zonder grenzen of beperkingen van de economische activiteiten. Zij vinden dat dit ten goede zal komen aan de gehele wereldbevolking. Hoe meer economische groei, hoe meer werkgelegenheid en welvaart.
Toch moeten we vurig hopen dat hun argumentatie niet klopt. Stel je voor dat we allemaal kunnen leven als deze kosmopolitische elite. Dan zouden op elk moment honderdduizenden vliegtuigen in de lucht zijn, zodat er geen zuivere lucht meer overblijft voor ons, aardbewoners. Als de economische groei onbeperkt blijft doorgaan, creëren we de hel op aarde. We roken onszelf uit, zoals vorige week toen Parijs enkele dagen onder een gifwolk lag.
De meeste mensen vinden de Bijbel een sprookje. We zijn echter de Bijbel aan het herschrijven. Als we onszelf aan het uitroken zijn, dan hoeft er geen duivel en geen hellevuur meer te zijn. We doen het zelf. God hoeft ons niet te straffen met een zondvloed. De zeespiegel is aan het stijgen. De plagen van Egypte komen door eigen toedoen over ons: het bloed in de Nijl is nu de vervuiling van rivieren en oceanen. De sprinkhanenplaag dat zijn de miljoenen economische vluchtelingen die de ruif van onze sociale voorzieningen uitvreten. De veepest dat zijn nu de planten en de dieren die aan het uitsterven zijn. De hagel hebben we al gehad en de orkanen komen er weer aan. Zo kunnen we nog een tijdje doorgaan en ontdekken hoe mooi onze tijd bijbelse tijden weerspiegelt.
Een van de felste tegenstanders van de globalisering is de Franse politicus Jean-Pierre Chevènement. Hij is minister van onderwijs en van defensie geweest onder Mitterrand. Hij nam ontslag als minister van defensie toen Mitterrand meewerkte met de inval van de Amerikanen in Koeweit. In zijn laatste boek Un défi de civilisation, dat in september verscheen, bepleit hij een alternatief voor de globalisering onder de noemer Un projet d’Europe européenne dat zich uitstrekt van de Atlantische Oceaan tot de Oeral. Dat biedt Europa een mogelijkheid om in deze eeuw mee te tellen tussen de twee grootmachten China en de Verenigde Staten. Persoonlijk zou ik hieraan willen toevoegen dat een krachtig Europa, dat een eigen politiek en economisch beleid kan voeren, de ethiek terug kan brengen in de wereldpolitiek. Ik bedoel hiermee dat we vanuit Europa alles in het werk moeten stellen om onze planeet niet tot een hel te maken.
Volgens Chevènement is het niet de geradicaliseerde islam die het grootste gevaar is van deze tijd. Hij ontkent natuurlijk niet dat vreselijke bloedbaden door terroristen worden aangericht en nog zullen volgen. Het echte gevaar schuilt in de chaos die de VS hebben veroorzaakt in het Midden-Oosten. Een chaos die het gevolg is van een buitenlands beleid gericht op een globalisering die overal voet aan de grond moet krijgen. Met profijt als de enige norm.
De EU is niets meer dan een instrument van de VS om de globalisering verder te ontwikkelen. Vandaar het verzet van het gewone volk, dat genoeg gezond verstand over heeft om de gevaren van de globalisering in te zien. Het grootste gevaar ligt in een EU-beleid dat, in naam van de globalisering, de ingrediënten van een burgeroorlog in de hand werkt. Dat zijn onder andere: de massale werkloosheid onder jongeren, de open grenzen, een afkeer van de politiek, het gebrek aan burgerzin omdat de leiders niet meer het goede voorbeeld geven en lak hebben aan de uitslagen van referenda, de niet meer te controleren immigrantenstroom en de opkomst van het extremisme, zowel ter linkerzijde als rechts, omdat velen dat als de enige mogelijkheid zien om het laxisme van de politici te bestrijden. Een concreet voorbeeld is de houding van de Europese politici ten aanzien van het EU-lidmaatschap van Turkije. Nu liggen de besprekingen wel stil, maar vrijwel niemand durft te zeggen dat Turkije echt niet hoort in de EU. Wellicht is 90 procent van de Europeanen tegenstander van dit lidmaatschap en toch zet de EU door. Ik vrees dat er een Europese IRA zal ontstaan, die met aanslagen dit zal proberen te voorkomen.
Chevènement komt met een interessant initiatief, dat goed aansluit bij wat ik in mijn essay Het landverraad van de EU voorstel. Zonder naïef te zijn over het gevaar van het islamitisch terrorisme, mogen we er zeker van zijn dat van de 1,8 miljard moslims de meesten in een rechtvaardige en vredige wereld willen leven. We hebben er daarom alle belang bij om met hen, vanuit Europa, samenwerking te zoeken in plaats van met de botte bijl erop in te hakken. Die samenwerking moet beginnen in ons eigen continent: hoe lossen we de hoge werkloosheid onder allochtonen op, de gettovorming en de schoolse achterstand?
Even belangrijk is dat van beide kanten komaf wordt gemaakt met enerzijds schuldgevoelens over ons koloniaal verleden en anderzijds het willen nemen van revanche. Beter is om samen op te komen voor de waarden waar we voor staan. De wederkerige gevoelens van vijandschap en wrok moeten we counteren door de kracht van onze principes: vrijheid van denken en meningsuiting, de waarde van het individu, de fundamentele gelijkheid van alle mensen en broederlijkheid.
Als we in Europa zo’n krachtig beleid mogelijk maken, zouden de Europese moslims dan niet in het Midden-Oosten en Noord-Afrika met even grote kracht bovengenoemde principes in praktijk kunnen brengen? In plaats van jihadisten die daar gaan strijden, hebben die landen moslims nodig die daar vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid mogelijk maken. Maar eerst moet Europa zich bevrijden van de Amerikaanse hegemonie.
