Onlangs werd bekend dat in een kamp van de rebellen in Syrië honderden overlopers van terreurbeweging ISIS zouden zitten. Onder die overlopers zitten vermoedelijk ook een aantal Nederlanders, waaronder de man die zichzelf Abu Sumail al-Hollandi noemt. Uit video-opnames van al-Hollandi blijkt dat hij in 2014 naar Syrië is afgereisd om zich bij ISIS aan te sluiten. Schijnbaar overvallen door de zware realiteit van het leven onder ISIS-bewind hoopt hij nu dat hij terug kan keren naar Nederland. Dat hij een prijs zal moeten betalen voor zijn daden lijkt hij wel te begrijpen, maar bovenal lijkt hij ervan uit te gaan dat hij eenmaal terug in Nederland weer snel “een normaal leven kan leiden.”
Die woorden en die arrogantie doen denken aan de vele SS-ers die zich vrijwillig hadden aangemeld voor de genocidale strijd van de Nazi’s en na de oorlog ervan uit gingen dat zij snel weer hun normale leventje op konden pakken. Rechtbankverslagen van de processen tegen Kampbewakers en leden van de mobiele moordbrigades, de einsatzgruppen, laten duidelijk zien hoe mannen die verantwoordelijk waren voor de dood van miljoenen vooral verbouwereerd en verbolgen waren over het feit dat zij na de oorlog niet gewoon naar huis mochten; de oorlog was toch immers voorbij? Exact die indruk wekte ook al-Hollandi.
Net zoals het nazisme is het jihadisme een totalitaire beweging die geen enkele moeite doet om zijn genocidale intenties te verbergen. In plaats van zich te schamen voor hun criminele bedoelingen en methodes, presenteren dit soort bewegingen hun brutaliteit juist als deugd; een deugd die op een crimineel en misdadig segment van de bevolking een zeer sterke aantrekkingskracht uitoefent.
Zo ook ISIS. ISIS is officieel opgericht in 2014 maar is in wezen is een voortvloeisel van de Irakese vertakking van al-Qaeda. Al-Qaeda in Irak werd destijds geleid door al-Zarqawi wiens jihadisme werd gekenmerkt door een doelbewuste strategie van zo openlijk mogelijk tentoongestelde extreme brutaliteit. Deze brutaliteit en slachtingsdrift gingen zelfs zo ver dat de nummer twee van de al-Qaeda moederorganisatie, al-Zawahiri, al-Zarqawi probeerde ervan te overtuigen om minder sadistisch te werk te gaan omdat dit mensen mogelijkerwijs zou afschrikken van deelname aan de jihad. Al-Zarqawi gaf hieraan geen gehoor en mede door dit verschil in inzicht over de te volgen tactiek ontstond langzaam een breuk met al-Qaeda die uiteindelijk resulteerde in de oprichting van ISIS in 2014. 2014 is tevens het jaar waarin al-Hollandi zich vrijwillig bij deze organisatie aansloot. Het exacte moment waarop al-Hollandi naar Syrië vertrok is niet duidelijk, maar wat we hieruit kunnen afleiden is dat hij er in ieder geval vroeg bij was. Wat zegt dat over al-Hollandi?
Laten we wel wezen, niemand laat zijn geliefden achter om zich in Syrië aan te sluiten bij een jihadistische organisatie die het opneemt tegen het gevreesde leger van Assad zonder eerst te kijken in wiens handen hij zijn leven legt en zonder te kijken wat er dan van hem wordt verwacht. Al-Hollandi moet dus geweten hebben van de methoden van ISIS en diens voorgangers. Sterker nog, de hele PR en recruteringscampagne van ISIS en diens voorgangers was er, zeker sinds 2015, juist op gericht om deze reputatie zo breed mogelijk bekend te maken. Daar waar sommige SS-ers nog konden claimen dat zij de ideologie van het nazisme onderschreven maar niet op de hoogte waren van wat er in Auschwitz gebeurde, is ISIS nu juist een beweging die hier het videomateriaal van op internet zette om zo nieuwe leden te werven.
De Syriëgangers die sinds 2015 zijn vertrokken hebben thuis dan ook kunnen zien hoe mensen levend werden verbrand, onthoofd, doodgemarteld of als sexslaaf aan hordes geile jonge mannen werden verkocht en hebben zich desondanks, of juist daardoor, vrijwillig aangemeld bij deze genocidale totalitaire beweging. Dat maakt hun schuld des te groter. Wij moeten die Nederlandse ISIS-strijders zien als mannen die in de jaren veertig verlekkerd naar een video van massaexecuties op Joden keken en dachten, ‘daar wil ik ook aan meewerken!’. Dat is het type mens waarmee wij te maken hebben.
Het kan zijn dat hij zal claimen dat hij slechts in Syrië was uit piëteit met de door Assad onderdrukte soenitische moslims en van de genocidale slachtpartijen niets afwist. Maar dan nog is zijn gedrag volstrekt verwerpelijk. Pas in 2016 loopt al-Hollandi over naar de rebellen. Dat is het moment waarop de ineenstorting van ISIS eigenlijk al onafwendbaar is geworden. De strijder die er op het vroegste moment bij was, trekt zich pas terug als het einde in zicht is. Dat roept op zijn minst de vraag op of hij wel zou zijn overgelopen als ISIS aan de winnende hand zou zijn geweest.
Al-Hollandi oppert dat zijn inkeer tot stand kwam toen hij realiseerde dat ISIS niet de ware religie vertegenwoordigt omdat ze mensen doden alsof het niets is. Dat jihadisten een vrij simpele ideologie van genocide omarmen was in de decennia voor 2016 al bekend. Dat al-Hollandi nu ISIS op instorten staat opeens tot de conclusie komt dat genocide verkeerd is, is dan ook bijzonder opportuun.
Wat ook tegen al-Hollandi en de zijnen spreekt is dat de vele etnische zuiveringen, massamoorden, verkrachtingen en martelingen die in 2014 en 2015 plaats hebben gevonden schijnbaar niet van dien aard waren dat hij toen al de benen heeft genomen. Wederom lijkt het vooral eigen belang te zijn dat hem motiveert: ”Het leven daar bevalt me niet. Ze zijn slecht voor de mensen. Ze laten niemand weggaan. Mensen die het proberen, worden gepakt en opgesloten. En dan zeggen ze ‘als je het nog een keer probeert, vermoorden we je’.”
Hier spreekt niet de berouwvolle zondaar, maar de opportunistische crimineel die ruikt dat het einde nabij is.
We weten niet aan welke misdaden al-Hollandi zich schuldig heeft gemaakt, maar niemand ging in 2014 naar Syrië om bij ISIS poffertjes te bakken. ISIS is een genocidale beweging die zich schuldig maakt aan systematische massaexecuties, martelingen, seksuele slavernij en etnische zuiveringen en kon dat allemaal alleen maar doen dankzij de actieve en vrijwillige medewerking van mensen als al-Hollandi.
Hier kunnen wij nog iets leren van de wijze waarop Duitsland nu met zijn eigen geschiedenis omgaat. In 2015 vond in Duitsland een proces plaats tegen een oud boekhouder van Auschwitz, Oskar Gröning. Alhoewel Gröning niet werd verdacht van specifieke moorden, en het zelfs niet aannemelijk werd geacht dat hij mensen persoonlijk had vermoord, oordeelde de rechter dat zijn aanwezigheid in Auschwitz het opereren van dat vernietigingscentrum mogelijk maakte, en dat hij alleen al daardoor medeplichtig was aan genocide. Sindsdien heeft deze nieuwe benadering van daderschap bij genocides er in Duitsland en de VS toe geleid dat vele nog levende kampbewakers alsnog kunnen worden vervolgd.
Als dit al geldt voor een boekhouder die niet wist waarin hij terecht kwam, hoeveel meer moet dit dan opgaan voor degene die precies wist of kon weten voor wat voor soort organisatie hij ging vechten en aan wat voor misdaden hij zijn medewerking zou gaan verlenen? Het leidt geen twijfel dat de gemiddelde mens na de oorlog voor een SS-er met bloed aan zijn handen de doodstraf zou hebben geëist. Waarom zou al-Hollandi anders moeten worden beoordeeld? Wee de minister onder wiens verantwoordelijkheid het OM zou beslissen hier een reïntegratietraject voor terugkeerders in te stellen.
