Mijn politieke overtuigingen zijn niet heel ingewikkeld te definiëren. Ik geloof in zelfverzekerd, assertief optreden in het buitenland, voor veiligheid, voor handel en hulpbronnen, maar vooral ook voor de verspreiding van universele principes als de rechtsstaat, de liberale democratie, en burgerrechten. Want ook een onderdrukte in Indonesië, Somalië, Bolivia, of Nigeria heeft recht op democratische vooruitgang. Democratie is de beste verzekering voor rust en vooruitgang. Onder elk bestuur waar groepen worden gemarginaliseerd, grijpen die groepen vroeg of laat de wapens. Macht moet legitiem zijn, wisselen, en electorale minderheden bedienen. Dat is democratie. Niet de stembus, niet 50 procent plus 1.
Het belang van middenin de wereld staan met een weerbare, indien nodig gewapende democratie is nu nog groter dan vroeger misschien: we staan tegenover een grote, Autoritaire Alliantie die zich uitstrekt van de Botnische golf tot de Beringstraat, van Barentszee tot de Perzische Golf en de Zuid-Chinese Zee. Een massief, gesloten blok van grote, economisch dan wel militair machtige landen en hun kleinere bondgenoten, die in de realiteit van nu, met een klimaat onder druk, minder water, schaarser wordende grondstoffen, een eigen, van de internationale gemeenschap losgezongen nieuwe orde proberen te scheppen. Eerst zijn binnenslands de open samenleving en burgerlijke vrijheden kalt gestellt, op vak brute wijze; nu is het buitenland aan de beurt, In toenemende mate hebben China en Rusland lak aan de na-oorlogse Bretton Woods instellingen, de WTO, de VN, de OSCE, de Raad van Europa en richten ze eigen, parallelle internationale “instituten” op. Los van efficiëntieproblemen, waarbij ik voor de langere termijn mijn lachen niet kan inhouden: het is nu geopolitieke realiteit. Ook symboliek is werkelijkheid.
In ons internationale denken focussen we nu sterk op wat in Irak, Afghanistan niet goed ging. Maar robuuste militaire interventies werken: het voorbeeld van Joegoslavië/Kosovo, Sierra Leone, de Wereldoorlogen bewijzen dat. We denken ook dat ontwikkelingshulp teveel is geweest en ineffectief. Wie dat denkt moet eens, samen met mij en de president van de Wereldbank, de correlatie bekijken tussen drastisch afname ODA (hulpgeld) en noodhulp, en het op gang komen van massale migratiestromen naar het Noorden.
De NAVO, en de dagelijkse alliantie met de Verenigde Staten en andere (Westerse) democratieën, de Europese politieke en economische samenwerking zijn de enige weg vooruit. Omdat alleen samenwerking tot leidt tot vooruitgang, en afschrikking. Omdat geopolitieke allianties niet alleen maar gaan over gedeelde belangen. Maar vooral ook over gedeelde, positieve waarden. Daarom staan wij samen met anderen, en staan landen als Rusland, China, Iran en andere dictaturen in essentie alleen en hebben ze bondgenoten zo lang dat goed uitkomt.
Waarom? Om de simpele reden dat alleen zo’n wereldorde werkelijk leidt tot vrede en welvaart. Geen twee echte democratische landen voeren oorlog met elkaar om een geschil. Ze lossen het samen op of leggen het voor aan een internationale structuur. Dictators zijn nooit betrouwbare lange termijnpartners. Vroeg of laat veranderen hun belangen en keren ze zich tegen je; en zonder uitzondering worden ze ooit eens afgezet, of verdwijnen ze op een andere manier. Internationaal interventionisme is ook nodig opdat deze planeet de rotzooi te boven kan komen die wij ervan hebben gemaakt. Om te gaan leven en groeien naar onze middelen. Om te investeren in technologie en kennis, om ervoor te zorgen dat we kunnen blijven leven.
Ik vind dat bedrijven en overheden niet de enorme berg kennis behoren te hebben en met elkaar te delen over alle grote en kleine, schuldige en onschuldige, intiemste details van mijn leven. Mijn vrijheid is heilig. Overheden en bedrijven dienen onze veiligheid en welvaart. Ze zijn er voor ons, niet andersom. Elke door ons uit handen gegeven bevoegdheid of taak moet regelmatig gewoon komen te vervallen en dan, misschien, worden verlengd indien nodig. Ik wil niet worden geleefd en gedicteerd door overheden die ik niet kan kiezen en bedrijven die ik niet kan negeren.
Ik geloof dat grote bedrijven en ook de staat, het politieke stelsel, grondig hervormd en tot menselijke maat moeten worden teruggebracht. Het waren niet “de banken” die ons naaiden, niet “de politiek”. Het waren individuele, tot naam en adres herleidbare bankiers en politici die willens en wetens de beslissingen namen. Ook een volgende keer al dat zo zijn. We leven in een particratie waar kleine groepjes zonder werkelijke electorale legitimiteit de beslissingen nemen. Waar de verwevenheid tussen politiek en ambtenarij veel te groot is geworden. Waar ik, de burger, eigenlijk alleen maar afgeleide keuzes heb.
Zeer urgent is een groot, allesomvattend aggiornamento van onze politieke en economische verhoudingen. Ik geloof dat alle mensen gelijk zijn en ik geloof in het belang van sociale inclusiviteit, omdat we op een te klein stukje grond teveel verschillende dingen willen om het niet samen te doen, of om de ene mens superieur te verklaren aan de ander. Daarom ben ik tegen discriminatie, voor een ruimhartig zorg en welvaartstelsel, voor gelijke kansen op economische vooruitgang: ik wil geen bergen studieschuld, geen maatschappelijke onrust omdat hele groepen, wijken buiten spel staan.
Zie daar mijn politieke opvattingen in een notendop. Ben ik rechts? Ben ik links? Ik ben geen van beide, denk ik. Zijn u en ik het eens? Who knows. Probleem is: net als die van u passen mijn diepste overtuigingen niet samen in een bepaalde partij en zal ik bij de volgende verkiezingen niet een partij kunnen vinden die ook maar tweederde vindt van wat ik vind. Daarnaast: we stemmen niet helemaal niet op verkiezingsprogramma’s, maar op voorlieden en hun overtuigingskracht.
Maar het stelsel is stuk. Niet alleen als het gaat om de politieke partijen; ook de om de parlementaire pers.
Maar gelukkig hebben we de PVV, en nu ook DENK. Waar links de vrijheidsagenda (gelijkheid mannen en vrouwen, verschoond blijven van godsdienst, LGBTI-rechten, het verzet tegen de machtige overheid en bedrijven) allang aan rechts en vooral de PVV heeft verkwanseld, is het nu aan DENK om te proberen de racismekaart te spelen en autoritaire, militante sentimenten aan te wakkeren. DENK gaat zetels halen. Niet omdat straks de stemhokjes volstaan met abaya’s en boerkini’s, maar omdat veel te veel moderne, individualistische, succesvolle moslims, zwarten en anderen DENK’s doembeeld van de Dreigende Onderdrukking gaan geloven.
Dat er op de een of andere manier een grote racistische samenzwering bestaat tegen alles wat bruin en het liefst moslim is. Dat blanke Nederlanders allemaal heimelijk ’s nachts de geschriften van Wilders lezen bij het licht van een brandend kruis in de voortuin. “Hypocriete klootzakken! Jullie hebben ons nooit gewild, zie je wel!”
Islamofobie is de nieuwe bezwering waardoor mensen die in de jaren zestig nog de straat opgingen om Gerard Reve’s recht op Godsbelediging in Nader Tot U te verdedigen, nu geen kritiek meer mogen hebben op alles wat er aan geloof ouderwets, bedreigend, en misbruik van macht is, of zo je wilt: aan een sociaal-conservatieve, paternalistische context waar het toch echt vaak religie is die het excuus vormt voor absurde, onderdrukkende ongelijkheid.
Want dat is DENK’s droom. Onze identiteit kent zoveel verschillende ingrediënten. Mijn geboorteplaats, mijn ouders, hun waarden, de waarden op straat, school, geloof, kleur, mijn taal, maar vóóral: mijn keuzes de mix te maken die ik wil. Dat door clubs als de PVV en DENK veel te veel mensen zich gedwongen gaan voelen dat ene deel van hun veelgelaagde identiteit dat over geloof of kleur gaat te prioriteren boven al die andere, veel belangrijkere dingen en hun moderne, liberale, kosmopolitische wereldblik, en zich gaan liëren aan de autoritaire, conservatieve, strenggelovige bible thumpers, die helemaal hun wereld niet zijn.
DENK wil dat de strijd niet gaat tussen orthodoxe, andersdenkende hatende conformisten enerzijds en moderne vrijdenkers, maar tussen immigranten en hun kinderen, en de niet-accepterende, afwijzende witte Europeaan.
Al het andere is een vals, onjuist, aantoonbaar lulverhaal. Kuzu is net zo goed de Donald Trump van een ‘boos en teleurgesteld’ deel van Nederland als Wilders dat is. Met een hele stoet fellow travelers bij de kranten, bij Joop.nl, bij een deel van GroenLinks, PvdA, D66, en een kringetje middle-class twitteraars dat elkaar voortdurend gelijk zit te geven.
Maar wat ben ik inmiddels klaar met iedereen in dit land die “boos” is. “De mensen zijn boos! En dat begrijpen we wel”. Well, fuck you, and fuck you too! Daar begrijp ik helemaal niets van en belangrijker: De stembus is godverdomme geen stresskneedballetje voor je, you f-ing moron!
Het gaat niet slechter. Het gaat beter, veel beter. Dát zijn de feiten. Als je ongeveer veertig jaar terugkijkt, na Vietnam, na de grote dekolonisaties, toen de internationale samenwerkingsmechanismen volwassen werden en ontwikkelingssamenwerking sterk werd opgevoerd dan zie je dit: onze levensverwachting is hoger dan ooit tevoren. We zijn minder ziek dan ooit tevoren. We voeren minder oorlog; en voor zover we oorlog voeren vallen er veel minder slachtoffers. We zijn minder arm. Er zijn minder dictaturen, minder junta’s en meer democratieën, hoe instabiel sommige ook nog zijn. Maar in de jaren tachtig was het hele flikkerse Zuid-Amerikaanse continent nog een grote junta. Nu is bijna de hele Amerikaanse wereld democratisch.
En Nederland: kijk naar de resultaten van de afgelopen paar jaar en daarvoor. We hebben het beste, meest stabiele kabinet gehad in meer dan tien jaar, dat meer noodzakelijke hervormingen heeft doorgezet dan lang daarvoor; niet alles perfect, niet alles top, maar god, herinneren we ons Balkenende en de LPF nog? Verdonk met D66, Rutte met de PVV? Misdaad is minder, werkloosheid is minder, de integratie verloopt voor de overgrote meerderheid van immigrantenkinderen fantastisch. Het kabinet Rutte-Asscher? Beste. Kabinet. Sinds. veertien. Jaar. Het is niet voor niks dat D66, GroenLinks en SP al cycli lang electoraal teleurstellen.
Gék word ik van die huilenbalkende, goddeloze coalitie tussen bejaarde terpentijnpissers en millenial foodtruck hipsters met een glutenvrije cracker en een pennetje in de hand, voor wie alles erg is en enorm en een probleem en het einde en de uiterste vorm van het allerergste misbruik dat ze ever hebben geizen. Omdat ze nog niet zoveel daadwerkelijk hebben gezien.
Beste, “nieuwe” Correspondent: dat domineesvingertje, wijzend naar dat enorm grote onrecht? Dat wijst als in de 1983 Volkskrant de verkeerde kant op, op precies hetzelfde gelijkhebberige toontje. Alleen kwamen hun reporters nog wel eens van hun stoel af; die konden nog niet alles googelen. En echt: Jan Blokker was beter, veel beter. Leer met tegenslag omgaan, en leer het grote plaatje zien, eet iets minder verantwoord af en toe. En Opa: jouw opa vond het vroeger óók beter en jou als kind ook een nietsnut.
Echt. Als het vluchtelingendebat je in de armen drijft van DENK of de PVV dan is er maar één ding arm en zielig en onderdrukt aan je: je hersenpan.
Maar ik ben blij met ze, ik zei het al. Ik zie erg uit naar de honderden televisie-interviews waarin een PVV-er of DENK-ogan gewoon op camera een vervelend feit hoort en dan gewoon keihard “nietes” blijft zeggen. En dan een beteuterde journalist die zijn feitje net niet goed genoeg paraat heeft. We hebben geen goed antwoord op brutale leugenachtigheid. En hun kiezers vreten het op. Hun kandidaat is een stormram vol de gevestigde orde in en meer niet. Al die dingen die anderen hem proberen aan te smeren, kunnen ‘m niet aangesmeerd genoeg raken. Het Nederland van Geer en Goor loves a charlatan.
Wij begrijpen alleen niet goed waarom ze zo’n broertje dood hebben aan de media. We snappen de relatie die Wilders en Kuzu (bye bye, Farid Azarkan, we hardly knew ye!) met de media hebben verkeerd. Het is niet alleen dat ze heel goed weten hoe impopulair de politieke media zijn bij hun kiezers: ze weten ook dat hun kiezers heus wel weten dat de kandidaat staat te liegen want: DE PERS LIEGT OOK! Dus who cares? Lache toch?
Een heel Nieuwspoort vol van zelfimportantie, zó door 30-40 procent van het electoraat bij het grofvuil gekieperd. Vlak onder de kerken, als je het CBS moet geloven. Zelfs een reporter, die blij dat ze gelijk heeft met een paar blaadjes vol waarheid staat te wapperen en de kandidaat vol on camera in een ernstige leugen betrapt, verliest alsnog.
Zolang we dat niet begrijpen, zolang de politieke pers nog steeds blijft denken dat de politiek een stelsel is van min of meer hetzelfde functionerende partijen, die om de zoveel jaar wat debatteren over afwijkende ideologieën maar verder op grotendeels dezelfde manier het politieke handwerk doen en de onderwerpen behandelen: houden we beteuterde journalisten, onderbedeelde serieuze kijkers, en schaterlachende politieke Hadjememaars. Politieke reporters worden ook door steeds minder van hun collega-redacteuren Onderwijs, Wetenschap, Economie, ja zelfs Sport serieus genomen. Waarom? Omdat als zij zouden aankomen met het soort kopij waarmee parlementaire verslaggevers aankomen, ze hun baan zouden kwijtraken.
Door SP, LPF, PVV, DENK is het spel compleet veranderd. Waar partijen voor zijn, wat ze hopen te bereiken, en hoe ze met elkaar, en met de pers omgaan. Maar de pers strijdt nog met de wapens van 1996. Dus krijgt een politicus, die gewoon maar lang genoeg de feiten ontkent en af en toe de meest bizarre dingen roept, de meeste gratis zendtijd.
