Was dit nieuwsfeitje toch maar even aan de aandacht van de doorgaans zo messcherpe Annabel Nanninga ontsnapt toen ze vandaag de ludieke actie doodverklaarde. Ze heeft duidelijk buiten de überludieke ‘lachyoga‘ gerekend die fysiotherapeute Liliane Akiki voor vluchtelingen organiseert in de Libanese hoofdstad Beirut.
Ik poep u niet, beste betrokken bruggenbouwers. Lachyoga voor vluchtelingen, verstrekt door een ‘fysiotherapeutisch en manueel therapeute’ die ons op het hart drukt dat haar professionele achtergrond het gebruik van bewezen medicinale interventies als antidepressiva volledig overbodig maakt.
“Veel vluchtelingen hebben fysieke klachten die veroorzaakt worden door stress. Vaak krijgen ze antidepressiva voorgeschreven om de pijn te onderdrukken. Een schande, vind ik. Lachyoga kan stress enorm verminderen”, aldus een opgetogen Akiki.
Over daadwerkelijke artsen in het bezit van daadwerkelijke artsenopleidingen: “Hun serieuze houding komt de patiënt vaak niet ten goede. Artsen moeten juist positiviteit uitstralen. Niemand heeft zin om naar een chagrijnige arts te gaan.”
Los van het feit dat je er niet aan moet denken dat de enige verdedigingswal tussen zwaar getraumatiseerde jongemannen uit oorlogsgebieden en het vrije Westen bestaat uit lachyoga, riekt de suggestie dat deze therapeutische sessies als plausibel surrogaat kunnen doorgaan voor medische interventies naar klinkklare charlatanerie. Hierbij is niemand gebaat, lijkt me – de vluchteling zo min als zijn integratie in het goddeloze Gesten met al die overprikkelde vrijheden waar zij aan zullen worden blootgesteld.
Gelukkig stelt Akiki ons gerust:
“Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat tot vijftig procent van de fysieke klachten van patiënten verdwijnt als zij worden afgeleid.”
Ja, dat geldt ook voor Thaise kraakmassages, al dan niet met inbegrepen climactische suckie-suckie danwel fuckie-fuckie afronding, maar je kunt je afvragen of het niet verstandig is om eerst de psychische klacht eens in kaart te brengen voordat je een volstrekt onbewezen hik- en lachtherapie loslaat op mensen die juist aan de hel zijn ontsnapt. Gelukkig stelt Akiki ons opnieuw gerust, ditmaal met een paar positieve reactie van voornamelijk Syrische jongemannen in Duitsland die het potje hysterische lachen als bijzonder heilzaam hebben ervaren, aldus het promoartikeltje.
“We kunnen nog lachen”, zei een van de deelnemers. “Dat hadden we echt nodig”, zei een ander. “Wanneer kom je weer?”, zei een derde.
Als dit geen succesvolle formule voor stressvermindering is, dan weet ik het ook niet meer. Ik bedenk me ineens dat deze formule uitstekend strookt met het voorstel om elkaar wat meer te groeten op straat. Daar ga je ook van lachen.
Ik weet niet hoe u hierin staat, lieve lezer, maar ik kan niet anders dan de toekomst met het volste vertrouwen tegemoetgrijnzen.
