Het is dinsdagmiddag in het Europees Parlement. Vandaag wordt Boris Nemtsov herdacht, een Russisch politicus die streed voor democratie in Rusland. Ongeveer een jaar geleden werd hij vermoord. De Europese liberalen hebben er een halve dag aan gewijd: eerst is er een sessie over politieke moorden in Rusland, daarna volgt een lange sessie over de “European foundations” van Rusland en vervolgens is er nog een rockconcert.
De middagbijeenkomst rond Nemtsov vindt plaats in de grootste gewone vergaderzaal van het Europees Parlement. Er passen honderden mensen in en die zijn er ook echt. Een deel van de bezoekers heeft ook papieren van de Oekraïne-week bij zich. De democratische ambities van Oekraïne lopen parallel aan die van Boris Nemtsov ten aanzien van Rusland.
De middagsessie eindigt met sprekers over buitenlands beleid, voorgezeten door D66-Europarlementariër Sophie in ’t Veld. We leren dat de situatie in Oekraïne niet op zichzelf staat: Rusland is ook een destabiliserende kracht in andere voormalige Sovjetstaten. Het Westen moet niet denken dat dit Russische streven is verdwenen als Poetin van het toneel verdwijnt, houdt de spreker ons voor. Veel gematigde Russen zijn niet over het verdwijnen van de Sovjet-Unie heen.
Enige vermoeidheid maakt zich van uw verslaggever meester. Wat is het doel van deze sessie? De liberalen vinden het belangrijk Nemtsov te eren en dat is invoelbaar. Maar tegelijk heeft de EU niet of nauwelijks buitenlands beleid en als het er al is, beslist het Europees Parlement daar zeker niet over. Deze sessie toont dus vooral aan wat de liberalen belangrijk vinden en over welke thema’s ze meer willen weten. Zonder er vervolgens in de besluitvorming veel mee te kunnen.
Dat is staande praktijk. In het Europees Parlement wemelt het van de bijeenkomsten waarvan het directe nut vaag is. Als verslaggever kun je over soms wel tientallen sessies per week hetzelfde verhaal schrijven: er zaten heel veel mensen belangrijk te doen over een thema wat op zichzelf wel belangrijk is, maar waar het Europees Parlement niet over gaat of waar ze misschien wel over meepraat, maar niet zelf initiatief kan nemen. Het Europees Parlement mag niet zelf wetgevende voorstellen doen.
Zo ontstaat een tombola van sessies van individuele Europarlementariërs, informele groepen, hoorzittingen en andere vergaderingen. Ze zijn allemaal informatief en lijken belangrijk, maar drukken vooral naar allerlei achterbannen uit dat Europarlementariërs bepaalde thema’s belangrijk vinden, niet dat er echt iets mee gaat gebeuren in termen van wetgeving.
Deze week waren er in het Europees Parlement sessies over de volgende thema’s: de rivier de Jordaan, de internationalisering van het MKB, de impact van de vluchtelingencrisis op de transportsector, de humanitaire wereldtop, bescherming tegen islamitisch extremisme, vrouwen tegen islamofobie, de toekomst van het EU-cohesiebeleid, verborgen genetisch gemodificeerde gewassen, databescherming, werknemersrechten en de voltooiing van de interne markt, de linkse feministische strijd, vrijheid van vereniging in Griekenland, de impact van denktanks op EU-beleid, de Letse onafhankelijkheid, terreurmaatregelen en mensenrechten, eerlijke kleding, klimaatverandering rond de Middellandse Zee, vrouwen in de strijd tegen radicalisering, een richtlijn voor audiovisuele media, het effect van klimaatverandering op migratie en conflicten in de Mediterrane regio, de status van China als markteconomie, demografische veranderingen in Centraal en Oost Europa, reddingsoperaties voor vluchtelingen in de Egeïsche Zee, medische reizen, vrouwelijke vluchtelingen en asielzoekers in de EU, het gevecht tegen islamitisch extremisme, de slachtoffers van terreur, 25 jaar “Interreg”, de “vrijheid van bewustzijn” en een sessie over de pesticide glyfosaat.
Voor eurosceptici bewijzen deze sessies dat de EU zich met te veel zaken bemoeit. De werkelijkheid is omgekeerd: er is simpelweg te weinig werk om alle Europarlementariërs aan de slag te houden. Dat zou eurosceptici toch als muziek in de oren moeten klinken.
Dit jaar doet Chris Aalberts onder de titel Bruslog – Brusselse logica – verslag van Europese politiek in Brussel, in Den Haag en in het land.
