In de jaren dertig van de vorige eeuw kozen de Britse premiers Baldwin en Chamberlain voor een politiek van appeasement ten opzichte van het groeiende Nazi-Duitsland, in de hoop een conflict met de Duitsers te vermijden. Met de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog nog vers in het hoofd deden de Britten keer op keer water bij de wijn door toe te geven aan eisen van het Naziregime. Er volgde geen reactie op de bezetting van het Rijnland in 1936, op de Anschluss van Oostenrijk bij Nazi-Duitsland in 1938 en later dat jaar tijdens de conferentie van München werd Tsjecho-Slowakije geslachtofferd ten koste van ‘vrede’.
De uitkomst is iedereen bekend. Een Tweede Wereldoorlog volgde alsnog. De appeasementpolitiek – met als doel het voorkomen van een lang, bloedig en duur conflict – bewerkstelligde juist het tegenovergestelde van haar doel.
Wie de analogie maakt tussen het pre-oorlogse Groot-Brittannië en de opstelling van West-Europese leiders ten opzichte van huidige bedreigingen van onze liberale democratieën zal veel gelijkenissen zien: conflictmijdend, een onwrikbaar geloof in dialoog en vooral een angst en onvermogen om dat wat haaks staat op onze vrijheden bij de naam te noemen en te veroordelen.
Vrede ten koste van alles, lijkt het adagium. Zelfs als dat inhoudt dat, beetje bij beetje, stukjes vrijheid ingeleverd worden om de vrede te bewaren. Liever niet de rol van de islam benoemen als destabiliserende factor in Europa. Liever geen moeilijke vragen stellen omtrent het bij voorbaat betwistbare succes van langetermijnintegratie van grote groepen islamitische nieuwkomers. Liever wegkijken en hopen dat de onrust overwaait.
Net als Groot-Brittannië van weleer zal Europa bedrogen uitkomen. Het is daarom aan Europa om wakker te worden. Het is de taak van iedere burger om pal achter onze vrijheden en verworvenheden te gaan staan. Slechts een harde en niet-onderhandelbare verdediging van onze waarden – democratie, vrijheid van meningsuiting, gelijkheid van mannen en vrouwen en acceptatie van seksuele minderheden – betekent het in stand houden van de prachtige vrede die ons continent reeds 70 jaar kent.
Maar harde en niet-onderhandelbare standpunten staan haaks op het onwrikbare geloof dat dialoog immer het antwoord is. Westerse leiders zoeken liever een middenweg van pappen en nathouden om de goede vrede te bewaren. Zij realiseren zich niet dat de massale verwelkoming van groepen migranten, die op grote schaal geen van de Westerse waarden delen, een gevaarlijke tijdbom onder de Westerse samenleving legt. De appeasement ten opzichte van gebeurtenissen als Keulen, Parijs en de extreme vormen van homofobie in azc’s is stilte voor de storm. Het zal niet minder worden. Slechts meer. Door nu in te grijpen kan de schade echter nog beperkt worden.
Helaas zien we het tegenovergestelde. De tragische gebeurtenissen in Keulen, Parijs, Zweden, azc’s en op talloze andere plekken worden aangegrepen om politiek correct cultureel relativisme te ondersteunen: Westerse mannen randen ook aan. Ook niet-moslims plegen ook aanslagen. Homohaat onder Nederlanders komt ook voor.
Dat klopt, onze Westerse samenleving is ook niet perfect. Maar er is een gigantisch verschil in schaalgrootte en achterliggende ideologie tussen het geïmporteerde en eigen-Westerse geweld. Dit wordt daarbij voor het gemak vergeten. Het past immers niet in cultureel relativistische kaders.
Of het nu Parijs, Keulen of de homofobie in azc’s is, leiders staan klaar om hun mondelinge steun voor vrijheid van meningsuiting, bescherming van vrouwen of het belang van gelijke behandeling van homoseksuelen te uiten. Maar het blijft vooral bij woorden. Daarachter heersen het defaitisme, apologisme en de jij-bakken. Het chamberlainisme.
Wat Europa nodig heeft zijn leiders die Westerse waarden daadwerkelijk verdedigen. Niet alleen met lege en betekenisloze woorden. Maar met concrete actie.
Wat Europa nodig heeft is meer Churchill, en minder Chamberlain.
