Een medewerkster van de Makro in Hengelo werd met heur haar in een afwasmachine getrokken, belandde met haar hoofd in kokend heet water en overleed aan de gevolgen.
Uit Tubantia van 24 juli 2015:
“Inmiddels is Stephanie, 23 jaar oud, overleden. ‘Zij was een vrolijke en behulpzame jonge vrouw met een grote vriendenkring, die midden in het leven stond. Zij zal gemist worden.'”
De ouders vragen om rust en dat heb je te respecteren. Ook ben ik niet zo van de acute verontwaardiging als er nog onderzoek moet plaatsvinden. Een vriend van me, zelf vader van een zwakzinnige van dezelfde leeftijd, was zo getroffen door dit verschrikkelijke ongeluk dat hij een paar verbanden ging zoeken.
Zo wees hij op de promotie voor het werk bij Makro voor degenen die zorg genieten bij de instelling Aveleijn:
“Bij de Makro werken cliënten redelijk zelfstandig in een zelfbedieningsgroothandel. Er is bij de Makro de hele dag een begeleider van Aveleijn aanwezig waar je op terug kunt vallen.
Wat bieden wij?
Je werkt vaak samen met de werkbegeleider van de Makro op een van die afdelingen. Er is bij de Makro de hele dag een begeleider van Aveleijn aanwezig waar je op terug kunt vallen. Samen met de begeleider van Aveleijn bepaal je hoe Aveleijn je kan ondersteunen bij het ontwikkelen van je talenten binnen een zelfbedieningsgroothandel.”
Hoe het zat met die begeleiding wordt onderzocht door de Inspectie SZW (Arbeidsinspectie) en maakt wellicht onderdeel uit van de schuldvraag. Net als de beantwoording van de vraag waar het haarnetje was.
“Samen met de begeleider van Aveleijn bepaal je hoe Aveleijn je kan ondersteunen bij het ontwikkelen van je talenten binnen een zelfbedieningsgroothandel”, staat er. Of is dit op de eerste plaats goedkope arbeid voor de Makro?
Aveleijn heeft het dagbestedingsproject bij Makro in Hengelo nu tijdelijk stopgezet, in afwachting van de uitkomst van het inspectieonderzoek.
Die vriend, nog wel een ouderwetse sociaaldemocraat uit het goede hout gesneden, zocht even uit dat de directieleden drs. Willem den Hartog en drs. Annette Imhof van Aveleijn goed zijn voor een bezoldiging van jaarlijks 200.000 en 180.000 euro.
De chef toezichthouder is volgens het jaarverslag Pier Eringa, met jaarlijks 13.000 euro voor het bijbaantje. Ook de andere leden van de RvT krijgen zo’n 8.000 euro per jaar.
Ontving Stephanie dat ook bij de Makro in de spoelkeuken? Of had ze alleen het van haar Wajong resterende leefgeld van 200 euro per maand?
Eringa werd de baas bij Prorail begin dit jaar en gezien de op te ruimen puinhoop kreeg hij een extra hoog salaris van 207.000 euro. Da’s een hoop geld, bedoeld voor een meer dan fulltime inzet.
Heeft Eringa nog tijd om toe te zien op de veiligheid van Stephanie en haar medebewoners? Temeer gezien zijn bijbanen als (onbezoldigd) KNVB-voorzitter Raad van Toezicht Amateurvoetbal en lid Commissie van Toezicht beheer Nationale Politie.
M’n vriend ziet een wrang contrast tussen de exorbitante beloningen van Eringa en zijn medetoezichthouders bij Aveleijn en de benarde positie waarin een pupil bij de Makro werd gebracht door Aveleijn. De bescherminstelling waar Eringa toezicht moet houden op medeveelverdieners. De instelling die volgens hem zo’n 40 euro verdient aan ieder uur begeleiding aan de Makro ‘stagiaires’.
De directe verontwaardiging deel ik niet, al kan het geen kwaad dat deze topfiguren een poosje slecht slapen van de beelden van het ongeluk. Maar af en toe is het goed om vraagtekens te plaatsen bij de veranderde maatschappelijke verhoudingen. De komende drie jaar gaat UWV alle 150.000 verstandelijk gehandicapten herkeuren op arbeidsvermogen.
Ik ben een voorstander van de participatiesamenleving met zinnig werk – wellicht is het basisloon de uitkomst – en ben helmaal niet zo van de zieligheid in dit rijke land.
Maar ik weet niet of dit een goed of slecht idee is. De tonnen opstrijkende bestuurders die zich onverschilligheid kunnen permitteren moeten wellicht even nadenken over de risico’s met dat gruwelijke beeld van Stephanie voor ogen.
Op de bruut Poetin is het makkelijk afgeven, maar wanneer we zelf mede schuldig raken wordt het een benard verhaal. Het is goed om hier wat langer bij stil te staan. Dag in dag uit wordt in het openbaar mededogen geuit met de nabestaanden van de MH17, met als hoogtepunt van collectief rouwen de recente herdenking. Die nog jaren terug zal keren.
Er is meer dood door ellende. Immers, jaarlijks overlijden er volgens het CBS 140.000 mensen. Van hen een kleine 300 tussen de 20 en 25 jaar, van wie ruim een kwart door zelfdoding. En iets minder kinderen door een ongeval dat ook levenslange pijn veroorzaakt, zoals bij de familie van Stephanie.
