Een vakbondsman was jarenlang een opvallende verschijning in de Amsterdamse haven. Toen iedereen communist of socialist was, was hij fan van Hans Wiegel. Tegenwoordig stemt hij Wilders. Hij heeft een grondige hekel gekregen aan alle politieke partijen, vakbonden en organisaties die het goed voor hebben met de burger. Want ze liegen. Zijn belangrijkste voorbeeld? De vakbondsman moest eens op cursus: als manager moet je iedereen om suggesties en ideeën vragen. Je doet daar vervolgens niets mee, maar je geeft mensen wel ‘het gevoel dat er naar ze geluisterd is’.
Volksverlakkerij noemt de vakbondsman dat. Hoe zou hij aankijken tegen al die sociale mediagoeroe’s die nu beweren dat politici naar burgers moeten luisteren via sociale media? Er zijn toch burgers die online klagen over allerlei zaken? Waarom zouden politici daar niet naar luisteren? Niemand zegt het, maar we weten dat de vakbondsman gelijk heeft: er kan niet naar iedereen geluisterd worden want de meningen zijn onderling te verschillend en beslissingen kunnen niet steeds herroepen worden. Er wordt geluisterd om burgers het idee te geven dat er geluisterd wordt.
En burgers prikken daar doorheen. Zou het anders zijn in al die gemeenten waar burgers tegenwoordig mee mogen praten onder de noemers van burgerparticipatie en overheidsparticipatie? Nee, want bij elke beslissing over wegen, groenvoorzieningen of parkeerplaatsen staan verschillende belangen tegenover elkaar. Burgers kunnen een poging doen een gezamenlijke oplossing te bedenken, maar als dat niet lukt, of als burgers tot een politiek onacceptabele oplossing komen, beslist de gemeenteraad.
Want de gemeenteraad is daarvoor aangesteld. De gemeenteraad vindt het heel leuk om met burgers te praten en naar ze te luisteren, maar het moet ‘allemaal wel kunnen’. Als burgers de grenzen van het aanvaardbare opzoeken door te dure suggesties te doen, politiek-gevoelige thema’s aan te snijden of coalitiebelangen in gevaar te brengen wordt er niet meer naar ze geluisterd. Volksverlakkerij dus, zou de vakbondsman zeggen, want er wordt wel gezegd dat er naar burgers geluisterd wordt. In de praktijk is dat onzin.
Toen het PvdA-congres onlangs een motie aannam dat illegaliteit niet strafbaar moet worden, zei Diederik Samsom dat hij die motie niet gaat uitvoeren. Dat was volgens veel commentatoren erg slecht. Maar de vakbondsman zou zeggen: Samsom zegt is ten minste eerlijk. Als hij die motie niet gaat uitvoeren, moet hij dat zeggen. Dat is wat Samsom deed: eerlijk zijn over hoeveel invloed de PvdA-leden hebben. Samsom hoeft niet steeds naar zijn achterban te luisteren.
Samsom deed niet mee aan de massale leugen van politici dat de mening van burgers er alsmaar toe doet. Meestal doet die mening er niet toe omdat er nu eenmaal andere prioriteiten zijn. Samsom leek dat door te hebben. Hij ging met iedereen het gesprek aan, maar suggereerde niet dat hij met de inbreng van anderen iets ging doen. Hij was dat immers niet van plan. Samsom mag dat gewoon doen, want de PvdA-leden hebben alle vrijheid om hem weg te sturen. Dat was het de leden niet waard. En dus hoefde Samsom niet te luisteren en hoefde hij daar ook niet over te liegen.
Afgelopen zondag werd bij een ingelaste PvdA-ledenraad een nieuwe motie aangenomen dat het asielbeleid humaner moet worden. Als Diederik Samsom een vent is, komt hij nu met dezelfde boodschap als eerst: er ligt een akkoord met de VVD en er is geen ruimte voor humaner asielbeleid dan al is afgesproken. Maar nu weerspreekt Samsom de leden niet meer en doet alsof er serieus iets zou kunnen veranderen aan de behandeling van asielzoekers. Dat is onzin, want dan zal het kabinet vallen. En dus komt er van luisteren naar de PvdA-leden niets.
Zou de vakbondsman nu werkelijk de enige zijn die dat allang weet?
Chris Aalberts is auteur van: Achter de PVV: waarom burgers op Geert Wilders stemmen.
